Giriş
1997'de Ralph Raico, "Keynes and the Reds" başlıklı bir makale yayınladı. Raico'nun makalesi, John Maynard Keynes'in İngiliz sosyalistler Sidney ve Beatrice Webb'in 1936 tarihli Sovyet Komünizmi adlı kitabının incelemesini vurguladı. Keynes incelemesinde Joseph Stalin'in SSCB'sini tartışıyor ve şu sonuca varıyor: "Sonuç etkileyici." Klasik liberal gelenekte bir tarihçi olan Raico için bu ifade, Keynes'in bir liberal model olduğu şeklindeki geleneksel düşünceyle çelişiyor.
Ne yazık ki, Keynes'in savunucuları onu hala liberal bir model olarak tasvir ediyor. Örneğin, Robert Skidelsky, “Keynes ömür boyu liberaldi” ve “Sosyalist değildi” iddialarında bulunuyor.(1) Roger Backhouse ve Bradley Bateman şu şekilde ısrar ediyorlar: “Hayatı boyunca sosyalizmi reddeden, en ateşli liberteryen kadar bireysel özgürlüğe bağlıydı, siyasetinde de klasik bir liberaldi.”(2)
Bu makale, “Keynes and the Reds”in devamı niteliğindedir. Bu makale, Keynes'in gerçek bir liberal olmadığını, Sovyet sosyalizmine sempati duyduğunu gösteren başka kanıtlar sunar.
Bolşevik Devrimi
Keynes, en başından beri Rusya'daki sosyalizm konusunda oldukça hevesliydi. Kendisi 1917 Bolşevik Devrimi'ni kutladı. Rus Devrimi 8 Mart 1917'de patlak verdi ve Çar II. Nicholas 15 Mart'ta tahttan çekildi. Rusya'da sosyalist devrim manzarası Keynes'i sevindirdi ve annesine şunları yazdı:
“Rus haberleri beni çok sevindirdi ve heyecanlandırdı. Şimdiye kadarki savaşın tek sonucu budur. Şu anda Sosyalistler ile Milyukov meşrutiyetçileri arasında keskin ve eşit bir mücadele sürüyor. Bununla birlikte, herhangi bir Çar yanlısı karşı-devrimin en uzak ihtimalini görmüyorum.”(3)
Vladimir Lenin ve Bolşevikler 7 Kasım 1917'de iktidara geldiler. Keynes mutlu bir şekilde, “Benim için açık olan tek yol, coşkulu bir şekilde bolşevik olmaktır” dedi.(4) Aralık ayında Londra'da 1917 Kulübü'nü kurdu.(5) Tabii ki, kulüp Bolşevik Devrimi yılının anısına adlandırıldı. Keynes'in 1917 Kulübü’ün üyeleri, yirminci yüzyıl İngiliz sosyalistlerinin kimler olduklarını gösterir: G.D.H. Cole, Hugh Dalton, J.A. Hobson, Ramsay MacDonald, Oswald Mosley, John Strachey, H.G. Wells ve Leonard Woolf.
Keynes yine Şubat 1918'de “Bolşevik olduğunu” kabul etti.(6) Barron's dergisinin kurucusu olan ünlü gazeteci Clarence W. Barron, 1918'de Keynes ile buluştu ve şunları kaydetti: “Lady Cunard, Keynes'in bir tür sosyalist olduğunu söylüyor ve benim yargım, onun aileye inanmayan türden bir sosyalist olduğu yönünde."(7)
Keynes kendisini bir Bolşevik olarak tanımladı ama bu devrimin doğası neydi? Sean McMeekin'in yazdığı gibi, "İktidardaki ilk iki ayında, Bolşevikler Rus halkını kazanmaktan çok, onları taciz edip boyun eğdirdiler."(8) Trajik bir şekilde, Keynes'in Bolşevik yoldaşları, hükümeti devralmalarını takip eden aylarda yüz binden fazla Rus'u öldürdü.
1920’ler
1919'dan 1923'e kadar Keynes, enerjisinin çoğunu savaş sonrası mali sorunlara adadı, ancak Rusya'daki sosyalist deney konusunda hevesli kaldı. Kendisi, 26 Nisan 1922'de şunları ilan etti: “Sosyalizmde olağanüstü bir deney gelişme sürecindedir. Üzerine bir köprü inşa etmek için sağlam temeller olabileceğini düşünüyorum.”(9)
Keynes, Vladimir Lenin'e büyük saygı duyuyordu. 6 Temmuz 1922'de, saygısını "İşlerin siyasi denetimi Lenin’in yüksek bir entelektüel yetkinliğe sahip olduğunu gösterdi. Devrim tarihleri, Lenin'in kariyerinden daha dikkate değer, daha soğuk ve daha parlak bir şekilde parıldayan hiçbir şey içermez.” diyerek gösterdi.(10)
Kesinlikle, hiçbir gerçek liberal Keynes'in Lenin'i onaylamasına katılamaz. Robert Service'in yazdığı gibi, “Lenin diktatörlüğe ve teröre bel bağlıyordu.”(11) Lenin'in hükümeti 4 milyondan fazla kendi insanını öldürdü ve Lenin’i yirminci yüzyılın en kanlı beşinci mega katili yaptı.(12) 1923'e gelindiğinde, Lenin rejimi SSCB genelinde 350'den fazla toplama kampı açmıştı. Bu kamplar, sonunda “neredeyse 40 milyon hayatı çiğneyen” gulag sisteminin temeliydi.(13)
Keynes'in Rusya'daki sosyalist deneye duyduğu coşku onu müstakbel eşi Rus balerin Lydia Lopokova ile birleştirdi. Biyografisinin kabul ettiği gibi, Lopokova “sosyalizme doğal sempati duyuyordu”.(14) Lopokova, Nisan 1922'de Keynes'e “Rusya'ya sempatinizin olduğunu görüyorum” yazdı.(15)
Keynes, Lopokova'yı Rus veya “SSCB” derneklerine katılımıyla etkiledi. 24 Şubat 1924'te Lopokova’ya böyle yazdı: "Katılmayı kabul ettiğim yeni SSCB derneği hakkında incelemeniz için bir makale ekliyorum."(16) Ve 10 Mayıs'ta: “Ruslarla entelektüel temaslar kurmak için katıldığım yeni derneğin prospektüsünü ekliyorum!”(17)
Neydi bu yeni SSCB derneği? Temmuz 1924'te Keynes, SSCB ile Kültürel İlişkiler Derneği'nin (SCR) kurucu başkan yardımcısıydı.(18) SCR, VOX (Yabancı Ülkelerle Kültürel İlişkiler için Tüm Birlik Topluluğu) tarafından kontrol edilen ve finanse edilen Sovyet yanlısı bir dernekti.(19) VOX, Sovyet hükümetinin uluslararası propaganda ajansıydı; esasen Sovyetler Birliği dışındaki sosyalist propaganda için bir cepheydi. Keynes'in SCR başkan yardımcılığı, The General Theory'yi yayınlamadan önce on yıldan fazla bir süredir Sovyet hükümetinin propaganda makinesiyle birlikte çalıştığı anlamına geliyor. Keynes, 4 Ağustos 1925'te Lopokova ile evlendi ve çift, SSCB'de SCR ile balayına çıktı. Keynes, 14 Eylül 1925'te Sovyet politbürosuyla görüştü. Leon Troçki, endüstrinin teknik ve bilimsel kurulunun başkanı olarak katıldı. Troçki, Keynes'i bir sosyalist olarak tanımladı: “Daha ilerici iktisatçı, Bay Keynes bile, daha geçen gün bize İngiliz ekonomisinin kurtarılmasının Malthusçulukta yattığını söyledi! İngiltere için de şehir ve kır arasındaki çelişkileri aşmanın yolu sosyalizmden geçiyor.”(20) Keynes döndüğünde, Virginia Woolf, "Maynard'ın elmaslarla süslenmiş bir [Sovyet] madalyası olduğunu" kaydetti.(21)
Keynes, Sovyetler Birliği gezisinden sonra SCR'ye hitap etti. “Önümüzdeki elli yıl içinde SSCB dünyaya diğer herhangi bir Avrupa ülkesinden daha büyük katkılarda bulunacaktır” dedi.(22) Bu açıklamanın yapıldığı sırada, Sovyetler çoktan 5 milyon insanını öldürmüştü.
Keynes, Sovyetlerin vahşetinin kesinlikle farkındaydı. Aslında bu vahşeti “Rus ve Yahudi tabiatlarındaki” “canavarlıkları”na bağladı. O, “[SSCB'nin] hedefine ulaşmasını” istedi ama “bu [canavarca] şekilde olmasını değil”:
“Zulmün havası…Kızıl devrimin meyvesidir — Rusya'da kişinin kendi ülkesinin amacına bu şekilde ulaşmaması için dua etmesini sağlayacak çok şey var. Belki de, kısmen Rus doğasındaki bir tür canavarlığın meyvesidir. — Ya da şimdi olduğu gibi birlikte olduklarında Rus ve Yahudi doğalarındaki canavarlığın meyvesidir. Ama kısmen, bu zulüm, Kızıl Rusya'nın olağanüstü ciddiyetinin, diğer yönüyle sevinç ruhu olarak görünen yüksek ciddiyetin bir yüzüdür... Yeni Rusya'nın zalimliği ve aptallığının altında idealin bir zerresi saklı olabilir.”(23)
Keynes, 1920'lerin ortalarında Sidney ve Beatrice Webb'e giderek yakınlaştı. 1926'da Virginia Woolf, Lydia ve Maynard Keynes'in ikisi de Webb'lerin etkisi altında olduklarını kaydetti: “Büyük Keynes... [Beatrice'in] ayaklarının dibinde."(24) Keynes, o yıl Sosyalist Yaz Okulu'na katıldı ve Beatrice şunları kaydetti: “Ulusların zenginliğini [veya üretim araçlarını] kamu yararına nasıl kontrol edeceğini keşfedebilecek başka bir adam göremiyorum.”(25)
Siyasi yelpazede, Keynes kendini olabildiğince sola koydu. Aslında, kendisini Sidney Webb'den bile daha solda görüyordu: “Zihnimde, Bay Sidney Webb'in mevcut [sosyalist] felsefelerine göre daha büyük toplumsal değişimlerin olasılıklarıyla oynadım… Hayalimdeki cumhuriyet, göksel uzayın en solunda yer almaktadır.”(26) Bu açıklama, Rod O'Donnell'in "[Keynes'in] vizyonunun Webb'in Fabian Sosyalizminin ötesinde olduğu" sonucuna varmasına yol açtı.(27)
Sovyetler, Keynes'in saygısına karşılık verdi. 1927'de Sovyet hükümeti, Bolşevik Devrimi'nin onuncu yıldönümünü kutlamak için onu SSCB'ye davet etti. 16 Ekim 1927'de Keynes karısına şunları yazdı: “Cumhuriyetin onuncu yılını kutlamak için önümüzdeki ay Rusya'ya gitmek için Bolşeviklerden ekteki davetiyeyi aldığımda dün gece çok gurur duydum. İlk tepkim kabul etmek oldu (davetiyenin sizi de kapsadığını varsayarsak)….Fikir çok çekici.”(28)
Keynes, 1928'de Sovyetler Birliği'ni ziyaret etti. Dönüşünde Sovyetler Birliği'nin "buradaki herkesin düşündüğünden çok daha normal" olduğunu gözlemledi.(29) Sovyet hükümeti bu zamana kadar çoktan kendi 7 milyon insanını öldürmüştü.(30)
1930–The General Theory
Keynes, 1930'ların başlarında İngiliz sosyalist hareketiyle yakından bağlantılıydı. Yeni Fabian Araştırma Bürosu'nun ortak üyesiydi.(31) Bu, 1917 Kulübü ve SCR üyesi G.D.H. Cole tarafından yönetilen İngiltere'nin önde gelen sosyalist düşünce kuruluşuydu. Keynes’in, kardeş örgütü Sosyalist Soruşturma ve Propaganda Derneği ile de ilişkileri vardı. 13 Aralık 1931'de bu dernekte “Sosyalizmin Mevcut Konumunun Bir Araştırması” başlıklı konuşmasını yaptı.(32)
Keynes, Britanya'nın ilk sosyalist başbakanı, 1917 Kulübü'nden eski arkadaşı Ramsey MacDonald'ın önemli bir ekonomik danışmanıydı. Gerçekten de Keynes, kendisini bir başka 1917 Kulübü üyesi olan MacDonald ve Hugh Dalton'dan daha radikal bir sosyalist olarak görüyordu. 1930 yılının Haziran ayında, bu adamlarla yaptığı bir toplantıda Keynes, kendisini “tek sosyalist” olarak tanımladı.(33) Beatrice Webb bunu kabul etti ve “[Keynes] kesinlikle MacDonald'dan daha gelişmiş” dedi.(34)
1923'te Keynes, haftalık bir siyasi gazete olan Nation and Athenaeum'u satın aldı. 1931'in başlarında, onu İngiltere'nin önde gelen sosyalist gazetesi New Statesman ile birleştirdi. Bu gazete 1913 yılında yakın arkadaşları Webb’ler tarafından kuruldu. Birleşik gazeteye New Statesman and Nation adı verildi ve Keynes, yönetim kurulunun yeni başkanı oldu. Şubat 1931'den Nisan 1946'daki ölümüne kadar, Keynes İngiltere'nin önde gelen sosyalist gazetesinin başkanıydı.
Robert Skidelsky, Keynes'in gazetesinin "Sovyet komünizmine sempati duyduğunu" kabul ediyor.(35) Ancak, Keynes'i Stalinizmin kötü adından uzaklaştırmak için Skidelsky, gazetenin Sovyet yanlısı duruşunu editörü Kingsley Martin'e yüklüyor. Keynes'in resmi biyografisini yazan Roy Harrod gibi Skidelsky de "New Statesman'in kesinlikle Kingsley Martin'e ait olduğu" konusunda ısrar ediyor.(36)
İlk olarak, Keynes, sosyalist Martin'in gazetelerin birleşme müzakereleri sırasında editör olmasını istedi.(37) İkincisi, Keynes, Martin'e gazeteyi politikada sosyalist yapıp yapamayacağını sordu ve Martin ona yapacağını söyledi. "Aslında bu doğru cevaptı: Keynes politikada bir sosyalistti."(38) Son olarak, Martinin kendisi, Skidelsky'nin Keynes'in sadece Sovyet yanlısı bir gazetenin ilgisiz bir başkanı olduğu iddiasıyla çelişiyordu:
“Maynard, N.S.&N'nin tek aktif yöneticisiydi. 1946'daki ölümüne kadar, onun Sussex'teki Tilton'daki evinde veya Gordon Square'deki evinde sık sık buluşurduk. Biyografisini yazan Sir Roy Harrod [Skidelsky gibi] onun Nation ile olan yakın ilişkisinden bahseder ve sonra yıllar geçtikçe N.S.&N politikasına karşı sempatisinin azaldığını söyler. Bu hikayeyi anlatmıyor.”(39)
Keynes'in başyapıtı, The General Theory of Employment, Interest and Money, 4 Şubat 1936'da yayınlandı. E.S. Goller, Daily Worker'da o yılın 16 Nisan'ında şunları yazdı: "Kazanacak çok az ve kaybedecek çok şeyi olan Keynes, Cambridge'de SSCB ile Barış ve Dostluk Kongresi'nin baş organizatörlerinden biriydi. Keynes'in sempatisinin olduğu yerde, yargılamak kolaydır."(40) Keynes'in organize etmesine yardım ettiği SSCB ile Barış ve Dostluk Kongresi, bir “İngiliz Sovyet cephe örgütü” idi.(41) A.L. Rowse, General Theory hakkındaki incelemesinde şunları yazdı:
“İstisnasız her noktada İşçi Partisi [sosyalist] politikasıyla tam bir uyum içindedir. ...Bay Cole'un coşkulu bir karşılamayla kitaplarını “Marx'ın Kapital'inden bu yana en önemli teorik ekonomik yazı” olarak övmesine şaşmamalı.... Bay Cole haklı…Bu ülkede ilk kez sosyalist bir ekonominin temellerinin atılması olarak tanımlanabilir bu.”(42)
John Buchan ve Keynes, Other Club adlı bir akşam yemeği kulübünün üyeleriydi ve on yıldan fazla bir süre boyunca düzenli olarak birlikte yemek yediler. The General Theory yayınlandıktan hemen sonra Buchan, Keynes'i "centilmen bir komünist" olarak tanımladı.(43) Buchan, "onun çizgisi, kapitalizmi küçümsemesidir" diye kaydetti.(44) Keynes, “Özel kapitalizm modası geçmiş bir kurumdur” diye onayladı.(45)
Keynes, The General Theory yayınlandıktan sadece 119 gün sonra şunları söyledi: “Son zamanlara kadar [Stalinist] Rusya'daki olaylar çok hızlı ilerliyordu ve kağıt meslekleri ile gerçek başarılar arasındaki boşluk, uygun bir açıklamanın mümkün olması için çok genişti. Ancak yeni sistem artık gözden geçirilmek için yeterince kristalleşmiş durumda. Sonuç etkileyici.”(46)
Hiçbir gerçek liberal, Stalinist Rusya'nın “etkileyici” olduğu konusunda Keynes ile aynı fikirde olamaz. SSCB'de kolektifleştirme dönemi, The General Theory'nin geliştirilmesi ve yayınlanmasıyla aynı zamana denk geldi. Bu dönemde Stalin “100 milyon insanı köleleştirdi” ve 11,5 milyon halkını öldürmüştü.(47) Ayrıca, bu dönemde Stalin, toplama kamplarından oluşan gulag sistemini hızla genişletti. 1953'te öldüğünde, Stalin yaklaşık 55 milyonu öldürmüştü ve o insanlık tarihinin en kanlı mega katili olmuştu.(48) Raico'nun ısrar ettiği gibi, Keynes'in 1936'daki Stalinist Rusya'nın “etkileyici” olduğu iddiası, onun gerçek bir liberal olmadığını gösteriyor.
Keynes'in Sonraki Yılları
1939'da Keynes, Sol Kitab Kulüb'ünü övdü. Keynes haykırarak: " Sol Kitab Kulüb'ünü karalamak ne kadar aptalca! Kesinlikle zamanımızın en iyi ve en canlı hareketlerinden biridir.”(49) Sol Kitap Kulübü neydi? “Komünist Parti ve Sol Kitap Kulübü” Mayıs 1938'de yayınlandı ve şöyle diyor: Büyük Britanya Komünist Partisi, Sol Kitap Kulübü'nü devrimci propaganda ve faaliyet için bir iletişim olarak kullanıyor.”(50)
Üstelik bu belge, Keynes'in SCR'sinin Sol Kitap Kulübü'ne bağlı olduğunu gösteriyor. Belirtildiği gibi, Keynes 1924'te SCR'nin kurucu başkan yardımcısıydı ve SCR, Sovyet hükümeti tarafından finanse ediliyor ve kontrol ediliyordu. Belgedeki akış şeması, Sol Kitap Kulübü'nün “Sovyet Hükümetinin Propaganda Departmanları ve Komünist Enternasyonal” ile bağlantıları olduğunu gösteriyor.(51) Kısacası, Keynes'in Sol Kitap Kulübü'nü onaylaması, İngiliz Komünist Partisi'nin ve buna bağlı olarak Sovyetlerin onayıydı.
Stafford Cripps, Webbs'in yeğeniydi ve 1950'de Fabian Derneği'nin başkanı oldu. 1930'ların başında Yeni Fabian Araştırma Bürosu'nun sekreter yardımcısıydı ve Sosyalist Soruşturma ve Propaganda Derneği'nin büyük bir fon sağlayıcısıydı. 1930'ların sonlarında Cripps, sosyalist İşçi Partisi'ni Komünist Parti ile birleştirmeye çalıştı. Keynes 1939'da, "Sör Stafford Cripps'in yanındayım ve onun hareketine katılırım" demişti.(52) Cripps'e de şunları söyledi: “Yaptığınız şeye tamamen sempati duyuyorum.”(53) Keynes bu sıralarda, "Soru, on dokuzuncu yüzyılın laissez-faire'den liberal sosyalizm çağına geçmeye hazır olup olmadığımızdır" demişti.(54)
1939'da Keynes, "genç amatör komünistlerin muhteşem malzemesini" övdü.(55) Burada, 28 Şubat 1903'te katıldığı Cambridge'deki bir cemiyet olan Cambridge Apostles'taki komünistleri övüyordu. 1930'larda, "Keynes cemiyetin açıkça entelektüel lideri ve en aktif üyesiydi" ve "Apostles için bir baba figürü olarak davranıyordu."(56) Keynes, cemiyete girişi kontrol ediyordu ve sosyalist yönelim “bu Apostles'e seçilmek için bir ön koşuldu”.(57)
Cambridge Beşlisi, Cambridge'de kötü şöhretli bir Sovyet casus halkasıydı. Cambridge Beşlisinin tamamı Keynes'in Apostles'inin üyeleriydi ve Apostles üyelerinin en az sekizinin Sovyet casusları olduğu doğrulanmışdı: Guy Burgess, Kim Philby, Michael Straight, Anthony Blunt, Donald Maclean, Guy Lidell, John Cairncross, and Leo Long. Bu sekizinin ötesinde, Cambridge çevresinde faaliyet gösteren en az kırk Sovyet casusu daha vardı. Şimdiye kadar, bilim adamları kırk kadar kod adını (Şair, Şoför ve Profesör dahil) belirli kişilere bağlayamadılar.(58)
Keynes, İkinci Dünya Savaşı sırasında İngiliz hazinesini yönetti. Skidelsky'nin bildirdiği gibi, "Kendisi hazineydi."(59) Temmuz 1944'te Keynes, savaş sonrası dünya para sistemini tasarlamak için Bretton Woods Konferansına gitti. Amerikalı mevkidaşı da ABD Hazine yetkilisi Harry Dexter White'dı. Keynes ve White, ortaya çıkan savaş sonrası para sisteminden en çok sorumlu olan iki kişidir.
Bugün White'ın bir Sovyet casusu olduğu iyi biliniyor.(60) Ve 1944'te Bretton Woods'da White ile işbirliği yaparken Keynes, SCR'nin başkan yardımcısıydı.(61) Bu, savaş sonrası para sisteminin SSCB'nin sosyalist hükümetiyle bağlantıları olan iki adam tarafından tasarlandığı anlamına gelir. Tabii ki, Keynes-White para sistemi mevcut dünya para sistemine dönüştü.
Sonuç
Ralph Raico, Keynes'in gerçek bir liberal olduğu fikrine meydan okudu.(62) Şüphesiz, Raico haklıydı. Sempatik yorumcuların aksine, Keynes gerçek liberalizm geleneğinde değildi. O'Donnell'in belirttiği gibi, “Keynes belirli bir sosyalizm biçimini tasavvur etti ve benimsedi” ve “açık, belirgin ve net olarak kendi görüşlerini karakterize etmek için sosyalizm terimini kullandı.”
Yazar: Edward W. Fuller
Çevirmen: Atilla Seyid
Bu yazı mises.org sitesinin “Keynes Called Himself a Socialist. He Was Right.” başlıklı yazısının çevirisidir.
Kaynakça
1. Robert Skidelsky, Keynes: Return of the Master (New York: PublicAffairs, 2009), pp. 157, 135.
2. Roger Backhouse and Bradley Bateman, Capitalist Revolutionary: John Maynard Keynes (Cambridge, MA: Harvard University Press, 2011), p. 148.
3. John Maynard Keynes to Florence Ada Keynes, Mar. 30, 1917, PP/45/168/9/8–9, Papers of John Maynard Keynes, King’s College Archive Centre, Cambridge University.
4. The Collected Writings of John Maynard Keynes, 30 vols. (London: Macmillan and Cambridge University Press for the Royal Economic Society, 1971–89), vol. 16, p. 266.
5. Hugh Thomas, John Strachey (New York: Harper and Row, 1973), p. 68.
6. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 16, p. 267.
7. They Told Barron (New York: Harper and Brothers Publishers, 1930), p. 189.
8. Sean McMeekin, The Russian Revolution: A New History (New York: Basic Books, 2017), p. 223.
9. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 17, p. 408.
10. Ibid., p. 436–37.
11. Robert Service, Lenin: A Biography (Cambridge, MA: Belknap Press of Harvard University Press, 2000), pp. 10, 410.
12. R.J. Rummel, Death by Government (New Brunswick, NJ: Transactions Publishers, 2009), p. 8.
13. Ibid., p. 9.
14. Judith Mackrell, Bloomsbury Ballerina (London: Weidenfeld and Nicolson, 2008), p. 259.
15. Lydia and Maynard: The Letters of Lydia Lopokova and John Maynard Keynes (New York: Charles Scribner’s Sons, 1990), p. 35.
16. Ibid., p. 162.
17. Ibid., p. 189.
18. For documentation, see Edward W. Fuller, “Was Keynes a Socialist?” Cambridge Journal of Economics 43 (2019): 1653–82, esp. 1675. Also see note 62.
19 Michael David-Fox, Showcasing the Great Experiment: Cultural Diplomacy and Western Visitors to Soviet Union, 1921–1941 (New York: Oxford University Press, 2012), pp. 82–84.
20. “Dialectical Materialism and Science,” The New International, February 1940, p. 31, https://www.marxists.org/history/etol/newspape/ni/vol06/no01/v06n01–feb–1940–SWP.pdf.
21. The Diary of Virginia Woolf, vol. 3 (New York: Harcourt Brace Jovanovich), pp. 43–45.
22. SCR: 1924–1944 (London: SCR, 1944), p. 2. Also see John Maynard Keynes to Lydia Lopokova, Oct. 31, PP/45/190/3/14, Papers of John Maynard Keynes.
23. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 9, pp. 270–71.
24. The Letters of Virginia Woolf, vol. 3 (New York: Harcourt Brace Jovanovich, 1978), p. 289.
25. The Diary of Beatrice Webb, vol. 4 (Cambridge, MA: Belknap Press of Harvard University Press), pp. 93–94.
26. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 9, pp. 309–10.
27. Rod O'Donnell, “Keynes’s Political Philosophy,” Perspectives on the History of Economic Thought, vol. 5 (Aldershot: Edward Elgar, 3–28, 1991), p. 5.
28. John Maynard Keynes to Lydia Lopokova, Oct. 16, 1927, PP/45/190/3/241, Papers of John Maynard Keynes.
29. “A Trip to Russia,” PS/4/81, Papers of John Maynard Keynes.
30. Rummel, Death by Government, p. 83.
31. Margaret Cole, The Story of Fabian Socialism (Stanford, CA: Stanford University Press, 1961), p. 235.
32. “A Survey of the Present Position of Socialism,” PS/5/104–22, Papers of John Maynard Keynes. A diluted version of the speech is contained in The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 21, pp. 33–39. Also see Rod O’Donnell, “Keynes’s Socialism: Conception, Strategy, and Espousal,” Keynes, Post-Keynesianism and Political Economy: Essays in Honour of Geoff Harcourt, vol. 3 (London: Routledge, 1999), pp. 158–60.
33. Hugh Dalton, The Political Diary of Hugh Dalton (London: Jonathan Cape, 1986), p. 115.
34. The Diary of Beatrice Webb, vol. 4 (Cambridge, MA: Belknap Press of Harvard University Press), p. 103.
35. Robert Skidelsky, John Maynard Keynes: The Economist as Saviour (New York: Viking, 1992), p. 389.
36. Ibid.
37. Edward Hyams, The New Statesman: The History of the First Fifty Years, 1913–1963 (London: Longmans, 1963), p. 120.
38. Ibid., p. 125; Father Figures: The Evolution of an Editor, 1897–1931 (Chicago, Henry Regnery, 1970), p. 198. Of course, by 1927 Keynes knew that Martin was a socialist: “after dinner must go to Kingsley Martin to talk to some of his young socialists.” See John Maynard Keynes to Lydia Lopokova, Feb. 16, 1927, PP/45/190/3/173, Papers of John Maynard Keynes.
39. Editor: New Statesman Years, 1931–1945 (Chicago, Henry Regnery Company, 1970), p. 41.
40. “Vulgar Marxism? A Critic Criticised,” GTE/8/12, Papers of John Maynard Keynes.
41. Giles Udy, Labour and the Gulag (London: Biteback Publishing, 2017).
42. Keynes: Contemporary Responses to the General Theory (Bristol, UK: Thoemmes Press, 1999), p. 111.
43. The Island of Sheep (London: Hodder and Stoughton, 1936), p. 105.
44. Ibid., p. 106.
45. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 21, p. 491.
46. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 28, p. 333.
47. Stalin: Waiting for Hitler , 1929–1941 (New York: Penguin Press, 2014), p. 131; Rummel, Death by Government, p. 83.
48. Ibid.
49. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 21, p. 496.
50. “The Communist Party and the Left Book Club,” The Economic League, May 1938, p. 1, http://www2.warwick.ac.uk/services/library/mrc/studying/docs/stalinism/778–2_b.pdf.
51. Ibid., p. 2.
52. The Collected Writings of John Maynard Keynes, vol. 21, p. 496.
53. Ibid., p. 502.
54. Ibid., p. 500.
55. Ibid., p. 496.
56. Richard Deacon, The Cambridge Apostles: A History of Cambridge University’s Elite Intellectual Secret Society (New York: Farrar, Straus and Giroux) p. 135. John Costello, Mask of Treachery (New York: W. Morrow, 1988), p. 133.
57. Costello, Mask of Treachery, p. 257.
58. Andrew Lownie, Stalin’s Englishman: The Lives of Guy Burgess (London: Hodder and Stoughton, 2015).
59. Robert Skidelsky, John Maynard Keynes: Fighting for Freedom (New York: Viking, 2000), p. 135.
60. In 1997, a US Senate committee concluded, “the complicity of Alger Hiss of the State Department seems settled. As does that of Harry Dexter White of the Treasury Department.” Benjamin Steil, The Battle of Bretton Woods (Princeton, NJ: Princeton University Press, 2013), p. 329.
61. SCR: 1924–1944, p. 1. Also see note 19; and Edward W. Fuller, “Keynes and the Ethics of Socialism,” Quarterly Journal of Austrian Economics 22, no. 2 (2019): 139–90, esp. 171, https://qjae.scholasticahq.com/article/10468–keynes–and–the–ethics–of–socialism.
62. Also see Ralph Raico,” Was Keynes a Liberal?” Independent Review 13, no. 2 (2008): 165–88.
63. Rod O'Donnell, “Keynes’s Socialism: Conception, Strategy, and Espousal,” Keynes, Post-Keynesianism and Political Economy: Essays in Honour of Geoff Harcourt, vol. 3 (London: Routledge, 1999), pp. 149, 164.
Kommentarer