Bir kez daha, ulusal bir eşcinsel hakları yasa tasarısı, bu sefer Başkan Clinton'un onayını almış olmasıyla, Kongre'nin gündemindedir. İlk kez bir Amerikan Başkanı, konut, istihdam ve toplu konut alanlarında eşcinsellere karşı ayrımcılığı yasaklayan 1964 Sivil Haklar Yasası'nın eşcinsel versiyonunun arkasına makamının gücünü ve prestijini koydu.
Tüm eşcinsel hakları tartışması şimdiye kadar o kadar yorucu hale geldi ki, çoğu Amerikalı, hatta liberaller, "adını söylemeye cesaret edemeyen aşk"ın susmasını diliyor. Ancak gay lobisinin bol parası, dar bir odak noktası var ve kolayca gücenebiliyor, bu da aday Clinton'u zıplamaya devam ettiren bir kombinasyon olarak tanımlanabilir.
Gay hareketi, hükümetin onları rahat bırakmasını istediklerini iddia ederdi. Şimdi hükümetin, hayatımızın neredeyse her alanında devlet gücünün genişlemesi için çağrıda bulunurken, ezilen bir azınlık olarak kendileri adına aktif olarak müdahale etmesini istiyorlar. Hükümet, eşcinsel hareketinin kurtuluş ajanı haline geldi.
Eşcinsel sorunu genellikle sosyo-kültürel olarak sınıflandırılsa da, bu yasanın büyük ekonomik sonuçları olacak, küçük işletmelere karşı daha maliyetli davalara ilham verecek ve işverenlere ve çalışanlara, ev sahiplerine ve kiracılara özgürce örgütlenme hakkını reddedecek.
California Senatörü Dianne Feinstein 1972'de San Francisco'da bir şehir denetçisiyken, şehir müteahhitlerinin geylere karşı ayrımcılık yapmasını yasaklayan bir yasa çıkardı. Ama aynı zamanda gay gruplarına sınırların ne olduğunu da sordu. "Bu, müteahhitlerin elbise giyen erkekleri işe alması gerektiği anlamına mı geliyor?" diye sordu.
Tabii ki hayır, bu bir stok yanıtıydı ve ardından bir "klişe"nin çağrılmasına karşı öfke gösterileri yapıldı. Eşcinseller için ulusal bir sivil haklar yasasını savunan bir Senatör olarak, onun sorusu bile kehanet niteliğinde oldu. 1995 yılında, şehrin Denetleme Kurulu, "transgender" kişilere karşı ayrımcılığı yasaklamak için oy kullandı. Bugün, şehir müteahhitlerinin elbiseli erkek kiralamak zorunda olup olmadığı sorusunun cevabı muzaffer bir "Evet!"
Eşcinsel hakları yasası çıkarsa, ulusal ölçekte de benzer bir yol bizi bekliyor. Mülkiyet hakları daha fazla çiğnenecek ve özel işverenler kendilerini bir düzenleyici/kota batağına daha da karışmış, müstakbel ve işten çıkarılan çalışanların giderek artan tuhaf taleplerini sübvanse etmek zorunda kalacaklar.
Eşcinsel hakları lobisi bunun olmayacağını söylüyor. Ana argümanlarına bakalım.
1. Eşcinseller; siyahlar, Latinler, Asyalılar, kadınlar ve ayrımcılığın artık yasa dışı olduğu diğerleri gibidir: onlar uzun bir ayrımcılık geçmişine sahip bir gruptur ve bu nedenle özel korumaya hakları vardır.
Biseksüel S&M Renkli Lezbiyenler'in bir teşhisten ziyade mağdur grup olarak görüldüğü bir kültür nedeniyle, eşcinselliğin bir davranış olduğunu belirtmek gerekir. Bu nedenle, potansiyel bir iş görüşmecisi aynı zamanda bir zihin okuyucu olmadığı sürece, bazen kolayca belli olmaz. Eşcinsellik çok çeşitli nedenlerle gizli tutulabilir ve çoğu zaman da gizli tutulur.
Gerçek bir "ayrımcılık" yaşamak için, örneğin bir eşcinsel iş başvurusunda bulunan kişinin iş görüşmesine girmesi ve eşcinselliğini ilan etmesi gerekir: "Ben eşcinselim; herhangi bir sorunuz var mı?" Bir medeni haklar yasası çıkarılsaydı, bu kişiyi işe almamak dava edilebilir bir suç olurdu. Başka herhangi bir tanımlanabilir kurban özelliği olmayan insanlar bu tekniği deneyebilirken, gizli eşcinseller ortaya çıkmadıkları için enayi gibi hissedeceklerdir.
2) Eşcinseller ekonomik olarak baskı altındadır ve genellikle eşcinsellikleri nedeniyle iş fırsatlarını kaybederler.
Tüm kanıtlar aksini gösteriyor. Herhangi bir büyük şehrin eşcinsel yerleşim bölgesine gidin ve ne gördüğünüzü söyleyin? Ekonomik olarak ezilen bir kurban grubunun çürüyen gecekondu mahallesi değil, restore edilmiş Viktorya evleri ve lüks mağazalarda harcayacak çok parası olan iyi giyimli, müreffeh görünümlü insanları görürsünüz. Eşcinsel çiftlerin ortalama geliri, nasıl ölçtüğünüze bağlı olarak, heteroseksüel meslektaşlarının oldukça üzerinde, yaklaşık 45.000 dolar artı.
1964 Medeni Haklar Yasası'nın mevcut yorumlarına göre, konut ve istihdam konusunda federal hükümetten özel koruma alma hakkına sahip olanlar, her şeyden önce, ortalama bir gelir elde etme yeteneğinin bulunmadığına dair kanıt göstermelidir. Bunun bir sonucu olarak, yeterli eğitime veya kültürel fırsatlara eşit erişimden yoksun olmaları gerekir.
Önerilen kurban grubu, doğuştan gelen, değişmez, kalıtsal veya etnik-dini olan belirgin ayırt edici özellikler sergilemelidir. Adaylar bir şekilde siyasi güçsüzlüklerini – siyasi olarak haklarından mahrum bırakıldıklarını ve oy hakları, aday olma hakkı vb. gibi siyasi sürece eşit erişime sahip olmadıklarını – kanıtlamalıdırlar.
Eşcinsel topluluğu bu kriterlerin hiçbirini karşılamıyor. Eğer bazı eşcinseller Malta Şövalyeleri geleneğinde egzotik bir kardeşlik düzeni yerine etnik bir grup olarak görülmek isterlerse, Amerikalıları bu yoksunluklarına ikna etmekte zorlanacaklar. Eşcinseller de eğitim veya kültürel fırsatlardan yoksundur. Büyük şehirlerde, eşcinsel olmayanlar bu standarda göre daha kısa sürede kurban olarak nitelendirilir.
Güçsüzlüğe gelince, bu çekişme bir hayli gülünç. Eşcinseller uyum içinde hareket ederek, kaynağı yalnızca çok para değil, aynı zamanda geniş kapsamlı sosyal etki olan muazzam bir güce sahiptir. Demokrat adaylara en çok verenler arasında, eşcinsel lobi gücünü açıkça kullanıyor; ve şimdi, Cumhuriyetçi Parti'de, Log Cabin Federasyonu'nun medya sevgilileri aracılığıyla aynı şey yaşanıyor.
Bu sözde eşcinsel hakları hareketi hakkında korkutucu olan şey sadece gücü değil, aynı zamanda fanatik ısrarı ve sürekli şikayet etmesidir. Robert Dole kamuoyu önünde geri çekilip eşcinsel Cumhuriyetçi katkısını geri vermenin yanlış olduğuna karar verdikten sonra bile, Log Cabin Federation direktörü Rick Tafel ulusal televizyona çıkıp Dole'un görüşlerinin "net olmadığını" söyledi. Bu alınganlık ve nüfuz kombinasyonu, Washington'daki birkaç kişi tarafından paylaşılıyor.
3. Eşcinsel hakları yasaları kotalara yol açmayacaktır.
Destek mesajında Başkan Clinton, mevzuatın "kotalar da dahil olmak üzere cinsel yönelim temelinde ayrıcalıklı muameleyi özellikle yasakladığını" belirtmekte gecikmedi. Ayrıca işverenlerin özel faydalar sağlamasını da şart koşmadı.
Her şeyden önce, serbest bir ekonomide işverenler, tercihli muamele, kota ile veya isterlerse tamamen gay bir iş gücü kurarak geyler lehine ayrımcılık yapma özgürlüğüne sahip olmalıdır. Benzer şekilde, işverenler eşcinsellere izin verilmeyen bir politika uygulamakta özgür olmalıdır. Böylece Clinton'un güvenceleri serbest ekonomi standardına göre başarısız oluyor.
Medeni haklar, gönüllü birlik yerine zorla işe alma ve istihdamı beraberinde getirir ve özel tercihler kaçınılmaz sonuçtur. Örneğin, iş dünyası ayrımcılık yapamıyorsa, eşcinsel çiftlere eş sağlık sigortasını reddetmek için hiçbir dayanağı olmayacaktır. Amerikan hukukunda, "eşit koruma" pratikte mağduriyete ilişkin haktan ayırt edilemez. Bir grup Ezilenlerin Panteon'una kabul edildiğinde, başkalarının özgürlüğü ve mülkiyeti üzerinde ileri sürebileceği iddiaların sınırı yoktur.
Ayrımcılık algısı zorunlu olarak özneldir. Karmaşık konular, cinsel eğilimler diğer özelliklerden daha az belirgin olabilir. Öyleyse eşcinsel bir medeni haklar yasası nasıl uygulanacak? Orantılı olarak temsil edildiklerinden emin olmak için belirli bir şirkette veya ajansta beyan edilen eşcinsellerin sayısını saymamız gerekir. Belki işletmeler, EEOC teftiş için geldiğinde kendilerini eşcinsel ilan eden çalışanlara ikramiye vermek zorunda kalacaklar.
Eşcinsellerin (yanlışlıkla) nüfusun %10'unu oluşturduklarına inandıklarını da unutmayın. Eşcinsel medeni haklar yasası benzer yasaların yolundan gidiyorsa, bu, şirketin yönetiminden üst yönetime kadar her düzeyde %10'unun eşcinsel olması gerektiği anlamına gelir. Kaçınılmaz olarak, gay olmayanlar tarafından, geyler tarafından yönetilen firmalara karşı açılan ters ayrımcılık davaları olacaktır.
Sonuç, daha fazla düzenleyici karışıklık, davalar, sosyal bölünme, hükümet zorlaması, işgücü maliyetleri, ekonomik yetersizlik ve çalışanlar ve işverenler arasında artan şüphe seviyeleri ve geyler ve gay olmayanlar arasındaki yaygın nefretten bahsetmiyorum bile. Böyle bir yasanın üzerinde bile düşünülmesi, 1964'teki büyük hatadan bu yana hiçbir şey öğrenmediğimizi gösteriyor.
Yazar - Justin Raimondo
Bu yazı mises.org sitesinin ''Civil Rights for Gays?'' adlı yazının çevirisidir.
