Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan bir keresinde ''Demokrasi bir tramvaydır, gideceğiniz yere kadar gider orada inersiniz'' dedi. Türkiye cumhurbaşkanı ve abartılı siyasi hırsları hakkında ne isterseniz söyleyin, ancak Erdoğan'ın açıklaması Batı'daki demokrasinin mevcut durumu hakkında rahatsız edici bir gerçeği ortaya koyuyor.
İster sözde liberal demokrasiler, ister Erdoğan'ın başkanlık ettiği yönetilen demokrasi olsun, siyasi sistemden bağımsız olarak, demokrasi, bir yönetici sınıfın öznelerini kontrol etmek için alet çantasındaki birçok araçtan sadece biri olarak işlev görür. Vatandaşların lise yurttaşlık derslerinden televizyon kanallarına kadar sürekli olarak hatırlatıldığı Amerika'da bile, demokrasinin Amerika'yı ülkeler arasında istisnai kılan şey olduğu, bazı siyasi gündemleri ilerletmek için demokrasiden alaycı bir şekilde yararlanıldığı görünür.
Teknokratik yöneticiler, televizyonda görünürken veya kazançlı konuşma turları sırasında sık sık demokratik değerlere sözde hizmet ederler, ancak gerçek dünya siyaseti arenasına girdiklerinde, hızlı bir şekilde uyumlarını değiştirirler.
Demokratik yönetişimin kutsal ilkelerini öven ve haykıran teknokratik sınıf, seçmenleri ayağa kalkıp adaylara karşı oy kullandıklarında veya egemen sınıfın açılarını öne sürdüklerinde, seçmenleri suçlama yolunda ilerleyeceklerdir. Kamu yönetimini direği yapmak isteyen bireyler için felsefi tutarlılık kolay olmuyor.
Nadir durumlarda, bu alçak plebler politik sınıfın entrikalarını savurduklarında, asi öznelerinin davranışını "düzeltmenin" yollarını bulmak için çabalıyorlar. Siyasi bekçilerin seçmenlerinin iradesini geçersiz kılmalarının yaygın bir yolu, federal mahkemelerin kullanılmasıdır.
Kaliforniya seçmenlerine demokratik değerleri sorun. Yasadışı yabancılar için kamu yardımını kısıtlayacak bir oylama önerisi olan Önerme 187 lehine oy vermeye karar verdiklerinde demokratik girdileri geçersiz kılındı. Yüzde 58 -% 41'lik kesin bir oydan sonra bile, aktivist mahkemeler Önerme 187'nin sonuçlarını bozmaya hazırdı. Federal yargıç Mariana Pfaelzer, daha sonra 1997'de anayasaya aykırı karar vermesine yol açan oylama girişimine kalıcı bir emir çıkardı. Pfaelzer'in kararında, Önerme 187 temyiz sürecinde takılı kaldı ve Demokratik vali Gray Davis federal mahkeme kararına itiraz etmemeye karar verdiğinde ve bunun yerine federal mahkemeden 1999'da bir uzlaşmaya aracılık etmesini istediğinde nihayet dinlenmeye bırakıldı.
Benzer şekilde, eşcinsel evliliği yasaklayacak bir anayasa değişikliği olan Önerme 8, Kaliforniya seçmenlerinin tedbiri yüzde 52 ila 48'lik bir marjla onayladığı tartışmalı bir referandumun ardından mahkemeden büyük bir direnişle karşılaştı(siyahlar ve ispanyollar tarafından). Önerme 187'de olduğu gibi, bir federal yargıç 2010'da Önerme 8'i reddetti. Olağan dava işlemleri federal bölge kararından sonra gerçekleşti, ancak eşcinsel evlilik sorunu nihayet Yüksek Mahkeme'nin Obergefell - Hodges kararından sonra bir kerede ve tamamen çözülecekti. Kaliforniya'dan Derin Güney'deki en kızıl eyaletlere kadar olan eyaletler, eşcinsel evliliği ülke çapında yasallaştıran bu dönüm noktası kararının ardından küçük bir direnişle aynı çizgiye geldi.
Yukarıda belirtilen adli aşırılık örnekleri, geçen yüzyılda Batı siyasetinde şekillenen yeni bir eğilimi vurgulamaktadır. Tarihçi Paul Gottfried, güçlü yargı sistemlerine sahip liberal demokrasilerde, Batı hükümetlerinin çoğunda hakim olan siyasi düzenlemelerde, referandumların rutin olarak siyasi veya adli manevralarla bastırıldığını gözlemledi. Yaraya daha fazla tuz sürmek için, tepeden gelen bu siyasi müdahale, genellikle siyasi salon gözetmenlerinin hoşuna gitmeyen sandık girişimlerinin hemen sonrasında yapılır.
Bu tartışmalı referandumların siyasi sonuçları bir yana, son on yıllık adli aktivizmden çıkarabileceğimiz en belirgin sonuç, bir kritarşinin ortaya çıkmasıdır; Yargıçların halkı yönettiği siyasi bir düzen. Yükselen kritarch sınıfı, idari devletteki görevlilerle birlikte, eyaletlerin, ilçelerin ve belediyelerin egemenliğini ortadan kaldırmak için titizlikle çalıştı.
Diğer ülkelere yeterince demokratik olmadıkları konusunda ders veren bir ülke için, rejim inandırıcı bir meydan okuma ile karşılaştığında, demokratik değerlerin bir kenara atılması eğlencelidir. Yine de, Amerika’nın birçok siyasi fraksiyonu arasında ayırım yaratan konularda, ömür boyu görev yapan dokuz cüppeli avukatın 330 milyondan fazla insanın siyasi değerlerine uygun kararlar verebileceğine inanmaya yönlendiriliyoruz; hepsi Amerikan anayasal ilkelerine uygun olarak.
Özellikle eğitim sisteminden, şirket medyasından ve eğlenceden gelen kitlesel histeri ve beyin yıkama ile meşgul olan modern bir kitle demokrasisi bağlamında, demokrasiye yönelik geçerli eleştiriler ve "popüler irade" kavramları vardır. Bununla birlikte, eyalet ve yerel düzeydeki oy pusulası girişimleri, belirli bir yargı alanındaki seçmenlerin dar görüşlü çıkarlarıyla uyumlu olan daha organik bir demokratik eylem biçimi ortaya koymaktadır.
Mevcut düzenlemenin daha pratik bir alternatifi, klasik liberalizm ilkeleriyle daha uyumlu olan ve yetki ikamesini koruyan İsviçre'de küçük ölçekli demokrasiye geçmektir. DC yönetim organlarını, tüm Amerikalıların "genel iradesini" temsil eden tedbirleri geçmek için kullanma fikri - bulundukları bölgeye bağlı olarak farklı kültürlere ve siyasi özelliklere sahip 330 milyondan fazla kişiden oluşan kutuplaşmış bir nüfus - varsa boş bir hayaldir.
Demokrasi savunucularının çabaları, onları geçersiz kılma, ademi merkeziyetçilik ve hatta normal siyasi söylemin ayrılmaz parçaları haline getirmeye çabalarlarsa daha inandırıcı görünecektir. Mevcut yönetim modeli bozulmadan tutulduğu sürece, Amerikan siyasetinde demokratik hesap verebilirliğin yer alacağına inanmak için çok az neden vardır.
Amerikan siyasetine halihazırda anketörler, bilgi denetleyicileri, sosyal medya salonu gözlemcileri ve sürekli olarak rıza üretmeye ve halkın siyasi görüşlerini şekillendirmeye çalışan şirket basını hâkim durumda. Teknokratik devlet hakimiyetini sağlamlaştırırken, oy verme eylemi de kaybolacak ve geçmiş bir dönemin eskimiş bir eseri haline gelecektir.
Geçmişe odaklanmak ve algılanan bir önceki sükunet dönemini yeniden canlandırmaya çalışmak, kuşkusuz gözü dönmüş nostaljiyi çağrıştırır, ancak bu, zamanımızın en önemli sorunlarına ciddi bir cevap değildir. Amerikan siyasetinde bir nebze akıl sağlığı getirmenin yolu, yurttaşlık ders kitabında bulunan stratejileri kullanmamaktır.
Büyük olasılıkla, Amerikalılar, hükümetin aşırılığına karşı savaşmak için, anayasanın uygulanması gibi başarılı devlet önlemleri veya anayasaya aykırı yasaların geçersiz kılınmasına yönelik aşamalı hamleler gibi mevcut eğilimleri üstlenmek zorunda kalacaklar. Gerçek direniş, siyasi olarak onaylanmış davranışları reddeden ve yerel yasalara ve geleneklere aykırı olan kararlarını geçersiz kılarak Yüksek Mahkemeye açıkça meydan okumaya başlayan eyalet ve yerel yönetimlerden gelecektir. Yerel alanlarda, gündelik vatandaşlar en azından siyasi organlar üzerinde bir miktar etki uygulayabilirler.
Buradaki kilit nokta, federal hükümet aşırı erişim sağladığında yerel organların paspas gibi davranmamasıdır. Amerikalılar, federal seçim sirkine katılarak ve eyaletlerin tüm egemen eylemlerini çiğnemesine izin vererek, federallere anayasaya aykırı hareketler yapmaya devam etmeleri için yeşil ışık yakıyorlar.
Daha düşük düzeydeki hükümet, anayasaya aykırı davranışını geçersiz kılarak ve tanımayı reddederek onu sömürmek, federal hükümetin yöntemlerini değiştirmesi için çok daha güçlü bir şans sağlar. Demokrasi konusunda ciddi olan Amerikalılar, Eyalet yasama meclislerinde ve belediye binalarında Çevre Yolu'nda olduğundan daha verimli bir zemin bulacaklar.
Nomenklatura’nın demokrasiye yönelik içi boş unvanları, yalnızca siyasi gücü merkezileştirmeye odaklanan bir gündemi şaşırtmaktan başka bir şey değildir. Amerika'yı daha fazla yerelciliğe yönlendirmek için ilk adım, insanların onları politik gerçeklikle bağdaşmayan kavramlara bağlı tutan duman ve aynaların arkasından görmeleridir. Oradan, yerelci mekanizmalar yönetim sınıfının planlarında bir anahtar oluşturmak ve DC liderlerine planlarının düzenli olarak aşağıdan geri itilmeyle karşılaşacağını hatırlatmak için kullanılabilir.
Yazar - José Niño
Bu yazı mises.org sitesinin ''The Ruling Class Only Cares about Democracy When It Helps Them'' adlı yazısının çevirisidir.
