Sosyalizmin bir kıtlık ekonomisi olduğu iyi bilinmektedir. Bu, verimsizlik ve yozlaşmanın, kayıtsız işçilerin ve kodamanların, yedek parça eksikliğinin, fon eksikliğinin, başarısızlığın, kalıcı reform ihtiyaçlarının ve sürekli başarısız reformların ekonomisidir. Bu, özellikle Sovyetler Birliği'nde veya Nasyonal Sosyalizm altında gerçekleştirildiği şekliyle toplam sosyalizmle ilgilidir. Ancak, mevcut gerçek refah devletinde, sayısız devlet “sistemlerinde” öne çıkan sayısız kısmi sosyalizmde bu belirsiz değildir. Bütçe açıkları, yüksek katkılara rağmen yıldan yıla, devlet emeklilik sistemi ve devlet sağlık sisteminin gerçeğidir. Devlet eğitim sistemi buna benzerdir, hızla artan harcamalara rağmen öğrenci performansı düşer ve cehalet artar. Hiçbir özel girişimci, maliyetlerin bu şekilde kontrolden çıkmasına izin veremezdi. Rekabette olan herkes gelişmeye devam etmelidir. Sadece yasal tekele sahip olan ve gerektiğinde mükellefin parasından yararlanabilenlerin buna ihtiyacı yoktur.
Şimdi, olağan başarısızlıklar dizisinden sıyrılan bir kısmi sosyalizm var. Burada kayıp yerine kazanç görüyoruz. Burada, özel yasal formdan kapılar ardında ki toplantı odasına kadar başarılı bir şekilde yönetilen bir şirketin diğer tüm işaretlerini sıklıkla buluruz. Merkez bankacılığından bahsediyoruz. “Merkez bankası” terimi aslında oldukça açık bir şekilde merkezi olarak planlanmış bir ekonomiye atıfta bulunur. Ancak bugün insanlar Fed'den, ECB'den veya diğer merkez bankalarından bahsettiğinde, neredeyse hiç kimse onların sosyalist ruhun bir ürünü olduğunu düşünmez. Aksine, merkez bankaları tipik olarak özellikle “kapitalist” olarak görülür. Sonuçta, paradan daha kapitalist ne olabilir? Ve parayla bir bankadan daha yakından ilgili ne olabilir?
Ancak daha yakından incelendiğinde, bu çağrışım tamamen doğru olmayabilir. Serbest piyasa ekonomisinde özel mülkiyet ve rekabet hakimdir. Merkez bankaları ise genellikle devlet kurumlarıdır. Özel hukuka bağlı kuruluşlar olan merkez bankaları bile (Amerika Birleşik Devletleri, Japonya ve İsviçre'de olduğu gibi) özel yasalara tabidir ve yöneticileri ulusal hükümetler tarafından atanır. Ayrıca, merkez bankaları her zaman ve her yerde yasal bir tekele sahiptir. Banknotları ve mevduat paraları büyük ölçüde serbest rekabetten çekilmektedir. Piyasa katılımcıları merkez bankalarının parasını kullanmaya mecburdur.
Bu para türünün tek örneğidir. Aslında, temelde sınırsız miktarlarda üretilebilir. Özel ticari bankaların para üretimi, öz sermayeleri ve müşterilerinin nakit mevduatları ile sınırlıdır. Ancak merkez bankalarının öz sermayeye veya nakit mevduata ihtiyacı yoktur. Nakit yaratan onlardır. Hiç yoktan ve neredeyse ücretsiz olarak nakit üretebilirler. Onlar için belirli yasal sınırlar belirlenir, ancak 2008-09 ve 2020-21'de olduğu gibi kriz zamanlarında bu sınırlar hızlı ve dramatik bir şekilde gevşetilebilir. Gerekirse, tamamen kaldırılabilirler.
Bu nedenle merkez bankaları potansiyel olarak muazzam bir güce sahiptir. Serbest bırakılırsa, tüm ekonomiyi ve toplumu kontrol edebilirler. Verebilecekleri yeni kredilerin sayısında neredeyse hiçbir sınır yoktur. Bu kredileri bazılarına verebilir, bazılarını reddedebilir. Ve dolaylı olarak, mevcut tüm kaynakların kullanımını da kontrol edebilirler. Sonuçta, emek genellikle en iyi ödendiği yere taşınır. Hammaddeler ve sermaye malları genellikle en yüksek fiyatları sunanlara satılır. Matbaayı kontrol ederseniz, gerçek kaynakların tam olarak doğru olduğunu düşündüğünüz yere akmasına da izin verebilirsiniz. Bu fon kullanımının aynı zamanda karlı olup olmadığı (ticari bankaların aksine) merkez bankaları için oldukça ikincil bir rol oynamaktadır. Kayıpları kapatmak için çok çalışmak ve iyi yatırım yapmak zorunda değilsiniz. Bir düğmeye basmak yeterlidir.
Merkez bankaları bu nedenle iyi niyetli kişiler için yapılmıştır. Bir merkez bankası işleten kişinin herhangi bir toplumsal değişim meydana getirmek için özenli eğitim çalışmaları yapmasına gerek yoktur. Matbaaya sahip olan kişi, bir düğmeye basarak istediği tüm değişiklikleri finanse edebilir. Diğer insanlara istediğini yapmaları için ödeme yapabilir. Bunun için herhangi bir tasarrufa veya sermayeye ihtiyacı yoktur. Demokratik çoğunluğa da ihtiyacı yok. Matbaayı kontrol altında tuttuğu sürece, büyük ölçüde diğer insanların ne düşündüğü veya istediği hakkında umurunda olabilir.
Bu önemli gerçek, sosyalist teorisyenlerin dikkatinden kaçmamıştır. Fransa'daki Saint-Simoncular bunu on dokuzuncu yüzyılın başında zaten kavramışlardı. Bir ülkenin ekonomisinin matbaa yardımıyla özellikle kolay ve güvenli bir şekilde kontrol edilebileceğini anladılar. Birkaç yıl sonra, “devlet sermayesi ve münhasır bir tekel ile ulusal bir banka aracılığıyla devletin elinde kredinin merkezileştirilmesi” talebi, kısa süre sonra Marx ve Engels tarafından 1848 Komünist Manifesto'nun merkezinde yer aldı.
Yoktan para yaratmanın muazzam olanakları, devletin sanayi politikasını ve sosyalist deneyleri finanse etmek için tekrar tekrar kullanıldı. 1970'lerde İngiliz tarihçi Antony Sutton, New York'taki bazı Wall Street bankalarının geleneksel Avrupa toplumlarının radikal dönüşümünü finanse ettiğini bildirdi. Milyarlarca dolarla Adolf Hitler'in yanı sıra Lenin ve Stalin'i de desteklediler. Bu, Amerikan merkez bankasından yeniden finansman olmadan mümkün olmazdı.
Günümüzde de merkez bankacılığı sistemi ile siyasi ütopyalar arasındaki tarihsel bağ yeniden canlandırılmaktadır. Bu kez ekonominin ve toplumun “yeşil” ve eşitlikçi bir dönüşümü şeklinde ortaya çıkıyor. ECB [Avrupa Merkez Bankası] ve Fed yöneticileri bunu resmi olarak taahhüt ettiler.
Matbaa ile yeni insancıllar kuşkusuz insanlık için büyük bir tehlikedir. Kıt kaynakları kârsız (ve dolayısıyla sürdürülemez) kullanımlara kanalize ederek herkesin refahını tehdit ederler. Ama aynı zamanda, tüm toplumsal güçlerin açık rekabetini etkisiz hale getirmeye hazırlandıkları için, bir bütün olarak özgür toplumsal düzeni tehdit ediyorlar. Bu rekabeti, seçilmemiş bir liderlik kastının yönetimiyle değiştirmek istiyorlar.
Bununla birlikte, yeşil merkez bankası politikası, öncelikle sözde ekolojik hedefler izlediği için değil, burada merkez bankası kendini gösterdiği için kınanmalıdır. Merkez bankaları doğaları gereği yıkıcıdır. Kendilerini ekolojistler ve sosyalistler olarak ilan etmeseler bile, kayırmacılığı ve kodamanların ekonomisini desteklerler. Avusturya okulunun ekonomistleri, diğer şeylerin yanı sıra, merkez bankalarının borç ekonomisini körükleyerek ekonomiyi istikrarsızlaştırdıklarını; açgözlülüğü ve hırsı kışkırttıklarını; ve gelir ve servette bariz eşitsizlikler yarattıklarını her zaman ve her yerde tasarruf eğilimini baltalayarak ekonomik büyümeyi zayıflattığını söylemektedirler. Merkez bankaları reforme edilemez, kaldırılmalıdır.
Bu makale, Ekim 2021'de Epoch Times'ın Almanca baskısında yer alan bir makalenin çevirisidir.
Yazar - Jörg Guido Hülsmann