10/16/2018 - Jeff Deist
Reason dergisinden Brian Doherty'nin, ona göre rastgele ve yanlış kullanılan bir terim olan "kültürel Marksizm"i çevreleyen belirli mitleri ortadan kaldırmaya çalışan yeni bir makalesi var. Yeterince adil, ancak makale, batı ülkelerinde çok liberal olmayan ve güçlü bir fenomene ışık tutmaktan ziyade, daha beter ortalığı karıştırdı. Kültürel Marksizm ve politik doğruluk hayali değildir ve iyi huylu veya organik denilerek reddedilemez.
Haberde iki eksiklik göze çarpıyor.
İlk olarak, Doherty, terimin oldukça iyi anlaşılan genel anlamını tamamen görmezden geliyor. 20. yüzyılın ortalarında (gerçek) Marksistler, proletaryayı burjuvaziyle karşı karşıya getirerek ekonomik sınıf bilinci yaratmaya odaklanmalarının başarısız olduğunu fark ettiler ve işçi sınıfı insanları arasında yankı uyandıramadılar. Böylece (bir anda olmasa da ve her zaman ustaca olmasa da) kadınların, azınlıkların, geylerin ve diğer grupların ekonomik konumdan ziyade kültürel meseleler etrafında sınıf bilinci yaratmalarına izin veren bir ezen ve ezilen anlatısına geçtiler. Kültürel Marksizm bu değişimin sonuçlarını tanımlar.
İkincisi, kültürel Marksizmin önemli bir alt kümesi olan ve Doherty'nin reddettiği bir terim olan politik doğruculuk da makul bir şekilde tanımlanabilir:
Politik doğruculuk, bir gündemi ilerletmek için insanların konuşma, yazma, düşünme, hissetme ve hareket etme biçimlerini değiştirmeyi amaçlayan bilinçli, tasarlanmış dil manipülasyonudur.
Doherty'nin burada sağcı huysuzlukların ötesinde görülecek bir şey olmadığı konusundaki ısrarı, en azından rakiplerinin görüşlerini tanımlamaya çalışmakla daha iyi sonuçlanacaktır. Ve Atlantik'e inanıyorsanız, politik doğrucu kültürünün reddi pek de Sağ ile sınırlı değildir.
Makalenin zamanlaması talihsiz, bir başka sosyal medya platformdan uzaklaştırmasından hemen ardından geliyor. Facebook kısa süre önce, görünüşe göre ara seçimlerin arifesinde yanlış düşünceleri teşvik edebilecekleri endişesiyle birkaç liberteryen sayfayı uyarı yapmadan kaldırdı.
Eğer kaçırdıysanız, ABD hükümeti ve birkaç yabancı hükümet tarafından finanse edilen Atlantik Konseyi (özel şirket) Facebook'a hangi sayfaların karartılacağı konusunda yardımcı oluyor.
Bu tür eylemlerin etkilenen Facebook kullanıcıları için moral bozucu olduğunu söylemeye gerek yok. Özellikle işleri için sosyal medya platformlarına güvenen için. Bu durum otosansürü teşvik eden bir mesaj veriyor. Belki de Pat Buchanan'ın ölü Fransız filozofları yanlış anlamasından daha büyük bir şey oluyor.
Doherty, Frankfurt okulu, eleştirel teori, Marcuse, Freud ve Karl Marx'ın kendisi de dahil olmak üzere, kültürel Marksizm'in arkasında olduğu varsayılan siyasi Sağ'ın belirsiz fikir ve düşünürler kargaşası hakkında makul noktalara değiniyor. Ancak, can sıkıcı bir şekilde, yalnızca argümanını zedeleyen, yorgun, ilerici laflara ve moda sözcüklere başlıyor:
İdeolojik düşmanlarınızın manipülatif entelektüel şeytanların kopyaları olduğuna inanmak rahatlatıcı olabilir. Ancak çokkültürlülük, feminizm ve eşcinsel hakları savunucularının ölü Yahudi komünistlerin piyonları olduğunu ilan etmek, hem kültürel tarih meselesi olarak yanlıştır hem de alternatif bir ideoloji satmanın aptalca bir yoludur. Sadece sizinle aynı fikirde olmayan insanları sosyalist tiranlığa aday göstererek günü kazanamazsınız.
Ardından, kültürel Marksizme muhalefetin, azınlıklara ve moderniteye yönelik alçak sağcı nefret tarafından yönlendirilmesi gerektiği konusundaki ısrarını iki katına çıkarıyor:
Amerikalı sağcılar, komünizme giden yolu döşemek üzere tasarlandıkları için değil, nefret etmek için çokkültürlülükten, eşcinsel haklarından ve radikal feminizmden nefret ediyorlar. Ancak hikayenin, nefret ettikleri eğilimlerin siyahların, geylerin, kadınların ve göçmenlerin toplumsal istismarının uzun bir tarihinden değil, bizi köleleştirmeye çalışan kötü niyetli komünist entrikalarından kaynaklandığını hayal etmelerine izin verme gibi duygusal bir avantajı var. Son birkaç on yılın durdurulamaz gelenekçi "kültürel çöküşünün" ABD'yi üretim araçlarının kamu mülkiyetine daha fazla yaklaştırmadığını dikkate almayınız.
Ya da belki insanlar nasıl düşünmeleri ve konuşmaları gerektiğinin söylenmesine içerliyor? Evet, dilde doğruluk önemlidir, Evet, tarihsel etkileri belirlemede doğruluk önemlidir. Peki Doherty neden bu standartları kendi eleştirilerine uygulamıyor? Orwell-vari dil ve düşünce polisliği konusunda endişelenen herkes, Doherty'nin tembelce hayal ettiği nedenlerle bunu yapmaz.
Doherty, çalışmalarını okumaya ya da incelemeye pek vakit ayırmadığım Jordan Peterson'a zorunlu bir atıf için yer açıyor. Ancak uzaktan bakınca, Peterson'ın affedilemez iki günahı, sosyal bilimler bölümlerinin çürümüşlüğünü açığa çıkarıyor ve bireylerin hayattaki kaderleri için bazı sorumluluklar üstlenmelerini öneriyor gibi görünüyor. Sol/Sağ paradigmasını açık bir şekilde sarsan ve kendi kendine yeterliliği teşvik eden herkes bana kum torbasından ziyade liberteryenler için potansiyel bir müttefik gibi görünüyor.
Doherty, Paul'ün Facebook sayfasındaki gönderilere atıfta bulunarak, Dr. Ron Paul'un kültürel Marksizme muhalefetinden de yakınıyor. Paul'ün başkanlık kampanyalarının (Paul'den alıntı yaparak) "herkesin kişisel seçimler, sosyal ilişkiler, cinsel seçimler, kişisel ekonomik seçimler yapmasına izin vererek" insanlara kültür savaşlarından bir çıkış yolu sunduğunu bize doğru bir şekilde hatırlatıyor - ve bu güçlü bir satış konuşması olmalı genel olarak liberteryenizm için.
Ancak Doherty asıl noktayı gözden kaçırıyor: Kültürel Marksizm herhangi bir şeye izin vermekle ilgili değil, görüşlerimizi denetlemekle ilgilidir. Ve aslında (Paul ve Doherty'nin savunduğu gibi) hükümetin boyutunu ve kapsamını önemli ölçüde azaltmak kültürel düşmanlıkları azaltacaksa, bu kültürel Marksizm ve politik doğruculuğun devletle ilgili olduğunu zımnen kabul etmiyor mu?
Doherty, devleti nefret söylemi yasaları, istihdam yasaları ve benzerleri aracılığıyla potansiyel uygulayıcı olarak görmüyor mu?
Doherty makalesini şu şaşırtıcı nasihatle bitiriyor:
Bu geniş ve çeşitli topraklarda hoşgörülü bir sivil barış isteyen herkes, kendi mülklerinde veya kendi topluluklarında seçtikleri yaşam biçimini oluşturmak için çalışmalıdır. Daha adil muamele görmek isteyen eski yabancıların bunu yalnızca komünist tiranlığı dayatmak için bir kılıf olarak yaptıkları konusunda ısrar etmemelidir. Kültürümüzde sınırlı hükümet mücadelesi, özgürce seçilmiş kültürel bolluğa karşı inatçı, korkmuş bir muhalefetle başarılı bir şekilde yürütülemez.
Mağduriyet, hoşgörü ve dar görüşlü kültürel doğuştancılık gibi ortak temalara yeniden dönüşe tanık oluyoruz. Ve Doherty bir kez daha asıl noktayı gözden kaçırıyor: Soru, "kültürel bolluğumuzun" her zaman özgürce mi seçildiği, yoksa daha doğrusu bazen giderek devlete daha fazla bağlanan çok küçük bir kültürel, medya ve ekonomik seçkinler bağı tarafından mı dayatıldığıdır.
Ayrıca, hoşgörü ve barış isteyen birçok kişinin, bu tarzları bir özgürleşme biçimi olarak görmek yerine, politik doğrucu yeni düşünce ve konuşma tarzlarının sürekli olarak dayatılmasına içerlediği hiç aklına gelmiyor.
Yazar - Jeff Deist
Çevirmen - Utku Aslanoğlu
Bu yazı mises.org sitesinin ''Yes, PC is Real. Yes, it is Illiberal'' adlı yazının çevirisidir.
