Görünüyor ki, işgücü piyasasında ne zaman olumsuz bir şey olursa, ekonomiyi kimin daha iyi yöneteceği konusunda hâlihazırda iktidarda olan ve olmayanlar arasında partizan savaşı yeniden başlıyor.
Bu, İşgücü İstatistikleri Bürosu'nun (BLS) Nisan ayı için iş numaralarını yayınlamasıyla açıklandı ve bu, artması beklenen iş büyümesinin "beklenmedik bir şekilde" düşük seviyeye indiğinde manşetlere taşındı. Yaratılan 266.000 iş, milyonları aşan bazı tahminlerin sadece dörtte biri kadardı. Ayrıca, Mart ayında istihdam yaratma da 146.000 azaltıldı. Şubat ayı için bildirilen 7,4 milyon doldurulmamış iş ilanının da gösterdiği gibi, işsizlik, rapor edilen büyük işçi sıkıntısına rağmen, karantinadan bu yana ilk kez arttı.
Kötü sonuçlar izleyen politikalarına (özellikle haftalık 300 dolarlık işsizlik primi) işaret eden Biden yönetimi, ekonominin gelişmekte olduğu konusunda ısrar etti ve bunun için kredi talep etmeye çalıştı, ancak karşılaşılan sorunların büyüklüğü, daha çok devlet yardımının gerekli olduğu anlamına geldi, neredeyse açıklar ve borç hakkında konuşurken ortak kullanımda bir önlem olarak katrilyonu uygulamaya çalışıyorlarmış gibi gözüküyor.
Bu savaş, daha önce birçokları gibi, istihdam veya işsizlik önlemlerinin daha doğru olup olmadığına bakılmaksızın, hangi işsizlik ölçüsü en iyisidir, işgücüne katılımdaki değişikliklerin nedenleri, yarı zamanlı ve tam zamanlı işler, cesareti kırılmış işçiler gibi çok sayıda ölçüm sorunu hakkındaki çatışmaları içermektedir. Diğer tartışmalar, hükümet programlarının iş yaratıp yaratmadığını, kaynakların başka bir yerden gelmesi gerektiğine göre, bu transferin artan veya azalan değer üretip üretmediğini vb. gibi konular içeriyor.
Bununla birlikte, tartışma genellikle başka bir faktörü göz ardı ediyor. Devlet politikaları tarafından doğrudan veya dolaylı olarak yaratılan işlerin çoğu, fayda sağlamaktan ziyade topluma maliyet getirir. Bu tür iş yaratma, Amerikalıların refahını iyileştirmekten çok kötüleştirir.
En bariz örnekler, federal yürütme kurumlarının, yetkilerin, düzenlemelerin gidişatıyla gelir. Barışçıl servet yaratma, insanlar arasındaki gönüllü anlaşmalardan kaynaklanır, ancak düzenleyici devletin birincil faaliyeti genellikle karşılıklı üretken işlere müdahale etmektir. Bu ise sosyal koordinasyonu baltalıyor ve zenginliği yok ediyor. Gönüllü üretken düzenlemelere ek kısıtlamalar getirmek bazı işler yaratır, ancak bu, diğer insanlara fayda sağlayan işler için büyük bir düzenleyici vergi görevi görür.
Profesörler Susan Dudley ve Melinda Warren, özel sektör işlemlerini açıkça kısıtlayan federal düzenleyici kurumlar üzerinde çalıştılar. 2015 yılında bu tür 277.000 düzenleyici (General Motors’un dünya çapındaki işgücünden önemli ölçüde daha fazla) ve bu ajansların enflasyona göre ayarlanmış bütçelerinde 1960 yılından bu yana on sekiz kat artışla 57 milyar doların üzerine (2009 doları) çıktığına ulaştılar.
Hükümetin zorla müdahaleleri, genişleyen dikte yelpazesine uymak için özel sektör işleri de yaratır. Örneğin, Obamacare ile uyum sağlamak için birçok insan kaynağı ve sağlık sektörü işi yaratıldı. Ancak kötü tavsiye edilen programlar ve kısıtlamalar söz konusu olduğunda, bu işler toplum için faydadan çok maliyete yol açar.
Hükümetin her cüzdan üzerindeki artan yeniden dağıtım gücü, özel çıkarların başkalarının pahasına yararlanmasına yardımcı olmak için daha fazla lobicinin işe alınması anlamına da geliyor. Bu da diğerlerini katlanmak zorunda kalacakları soygunun boyutunu en aza indirmek için daha fazla lobici tutmaya iter. Federal hükümet hırsızlığını kontrol etmeye yönelik genişletilmiş mücadelesinde, Washington, DC'de ekonomiyi dramatik bir şekilde canlandıran, ancak diğer her yerdeki insanlar için serveti yok eden negatif toplamlı bir oyun üreten nüfuzlu endüstri işleri yaratıyor.
Benzer şekilde, anayasaya uygunluğu veya yasallığı şüpheli olan kanunlar veya kurallar ilan edildiğinde, hükümetin kullandığı avukatların ve yasal kaynakların sayısını arttırır. İstismara uğrayacakların istihdamını da artırıyor. Böylesi bir muhalefet, Amerikalılar için insanların haklarına yönelik bu tür saldırıları durdurmak için en değerli yatırımlardan biri olabilir, ancak onlarla bir durma noktasına kadar savaşmak bile Amerikalıları, bu aşırı girişimler ilk etapta ilerletilmemiş olmasından daha iyi bir durumda bırakmaz.
Başkan Biden’in istihdam yaratmadaki başarısızlığı konusundaki savaş devam ederken, bir alanda, hükümette Amerikalıların karşılıklı olarak birbirlerine fayda sağlama yeteneklerine zarar veren (ve aynı zamanda hükümet nedeniyle) işler yaratmayı aşmayı hedeflediğini unutmamalıyız. Bu tür istihdam yaratma, Biden'ın arzuladığı istihdam rakamlarını artırabilir, ancak refahımızı artırmaktan ziyade bloke eder.
Bu makale mises.org sitesinin ''Biden's Jobs Plan: How Some Jobs Destroy Wealth'' adlı yazının çevirisidir.
Makale düzenlenmesi ''The Libertarian Institute'' tarafından yapılmıştır.(Gary Galles)
