Uzun yıllardır Amerika Birleşik Devletleri ve dünyadaki hemen hemen tüm diğer ülkeler bütçe açıklarının peşini bırakmadı, ancak normal insanlar bunun hayatlarını ve refahlarını nasıl etkileyebileceğinin farkında değil gibi görünüyor. Dünyanın dört bir yanındaki pek çok insan, kendi ülkelerinin maliye politikasının nasıl olduğunu umursamıyor ve hükümetler bu ilgisizliği korkunç derecede büyük açıkları ilerletmek için kullanıyor. Sorun şu ki, insanlar hükümet harcamalarının hiçbir şekilde kendileriyle ilgili olduğunu düşünmüyorlar. Bununla birlikte, açıkların sadece hayatımızı nasıl etkilediğini değil, aynı zamanda bizi nasıl daha da yoksullaştırdığını göstermek kolay.
Devlet harcamaları hakkında bilinmesi gereken ilk şey, vergi mükelleflerinin doları tarafından finanse edildiğidir, bu nedenle açık her büyüdüğünde, devlet bunu karşılamak için giderek daha fazla paramızı alacaktır. Bürokratların popülist önlemlerini finanse etmek için bizden çaldıkları üç yol vardır ve bunlar vergiler, borç (gelecekteki vergiler olarak kabul edilir) ve enflasyondur. İlerleyen paragraflarda bunların her birinin nasıl çalıştığını detaylandıracağım ve herkesin hükümetin ne harcadığına dikkat etmesi gerektiğini göstereceğim. Hükümet, harcamalarını finanse etmenin bir yolu olarak vergileri seçtiğinde, bunun tüm ekonomi için nasıl korkunç bir sonuç doğuracağını fark etmek kolaydır. Devlet, tabii ki bireyler ve şirketler olan toplumun üretken üyelerinden para alacak ve bu da daha az tasarruf, daha az yatırım ve daha az büyümeye dönüşecektir. Daha küçük ekonomik büyümenin bir sonucu olarak, daha yoksul bir toplum ve daha az refah elde ederiz. Aşağıdaki grafik, Amerika Birleşik Devletleri'nde 1900'den beri hükümet harcamaları ile vergilendirme arasındaki ilişkiyi göstermektedir.
Hükümetlerin sıklıkla kullandığı ve önemli ölçüde vergilendirmeden daha popüler olan bir başka seçenek de borçtur. Devlet, bütçe açığını kapatmak için diğer ülkelerden veya özel bankalardan borç para alır; ancak borç sihirli bir şekilde ortadan kaybolmaz. Açık ile borç arasındaki tek fark, ikincisinin gelecekte ödenecek olması ve faizinin olmasıdır. Bu nedenle, borç yalnızca gelecekteki yönetimlerin ve gelecekteki doğmamış kişilerin mevcut harcamaları ödemesini sağlar. Bu, gelecek nesillerin geçmişteki mali açıkları ödemek için gelecekteki yönetimler tarafından vergilendirileceği anlamına gelir. Borç sadece bir borçtan daha fazlasıdır, gelecekteki vergilendirmedir, temsili olmayan vergilendirmedir (çünkü ödeyecek olanların çoğu henüz doğmamıştır) ve şüphesiz ahlaksızdır.
Son olarak, hükümetin mali açığı kapatmak ve vergi mükelleflerinin tasarruflarını yok etmek için kullanabileceği son kaynak, üç seçenek arasında muhtemelen en gizli ve yıkıcı olan enflasyondur. Politikacılar tarafından kullanılan bu son araç sadece federal hükümeti değil, aynı zamanda Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Federal Rezerv'i ve diğer ülkelerdeki merkez bankalarını da içerir, çünkü hükümet yeni basılan parayı kullanarak açığı kapatmaya karar verebilir. Elbette bu, merkez bankasının doğrudan federal hükümete bağlı olduğu ülkelerde daha yaygındır. Devlet ve merkez bankası açığı kapatmak için para basmaya karar verirse, sonuçları daha yüksek fiyatlar, satın alma gücü kaybı, tasarrufların değer kaybetmesi ve daha fazlası olduğunu bildiğimiz bilinen enflasyon olgusunu yaratacaktır. Devlet, devasa harcamalarını finanse etmek için paramızı yok ediyor ve sanki bu yeterli değilmiş gibi, vatandaşlara aynı değersiz parayı kullanmaya devam etmelerini emrediyor.
Devletin bütçe açığını ödemesinin bu üç yolunun her biri ayrı ayrı zaten kötü ama ne yazık ki devlet o anda kendisini bu önlemlerden biriyle sınırlandırmıyor, hepsini aynı anda uyguluyor ve herkesin hayal edebileceği gibi, ekonomik bir felaket içerisindeyiz. Bu tür suç politikalarının hemen hemen her yerde uygulandığını görebilsek de, bunları en uç düzeyde uygulayan devletlere özel bir göz atmamız gerekiyor ve buna güzel bir örnek, 2020'de gayri safi yurtiçi hasılanın (GSYİH) yüzde 8,87'si açık ve GSYİH'nın yüzde 102'si borcu olan Arjantin'dir. Sonuçlar, 2020'de yüzde 36,10 enflasyon oranı, yüzde 42,00 yoksulluk oranı, yüzde 10,50 aşırı yoksulluk oranı ve yüzde 11,67 işsizlik oranıdır. Başka bir deyişle, Arjantin tam ve mutlak bir kaostur ve dünyadaki her ülkeye bir ders olarak hizmet etmelidir.
Arjantin: Bir Vaka Çalışması
Arjantin hükümeti, bu yüksek harcama ve devasa borç tarifini neredeyse bir asırdır uyguluyor; ancak ülkenin daha önce bahsedilen rakamlara nasıl ulaştığını anlamak için özellikle 2001'den 2020'ye kadar olan son yirmi yıllık ekonomi politikasına bakmamız gerekiyor. 2001'de Arjantin tarihinin en büyük krizini yaşadı. Başkan istifa etti ve 2003 seçimlerine kadar bir geçiş hükümeti kuruldu. Seçim yılına gelindiğinde ekonomi krizden doğal olarak kendi kendine toparlanıyordu, GSYİH iki yıl önce yüzde 10,9 düştükten sonra yüzde 8,8 büyümüş, Arjantin yüzde 0,5 arz fazlası vermiş ve enflasyon yüzde 3,7 civarındaydı. Bu doğal toparlanma (GSYİH'deki büyüme, mali fazla ve tek haneli enflasyon) gerçekleşmeye devam etti; ancak yeni seçilen cumhurbaşkanı Nestor Kirchner (solcu) bunun için kredi aldı ve hükümeti daha fazla harcamaya teşvik ederek devletin boyutunu artırmaya başladı.
Nestor 2007'de görevi bıraktıktan sonra eşi Cristina Kirchner, kocasının politikalarını izledi ve daha da ileri gitti: birkaç şirketi kamulaştırdı ve sosyal programları genişletti. Bu, kamu harcamalarının 2007'de yüzde 28,7'den 2015'te yüzde 42,2'ye çıkmasına neden oldu. Borç (mutlak değerlerde) 165 milyar dolardan 240 milyar doların üzerine çıktı ve enflasyon 2007'de yüzde 8.83'ten 2013'te yüzde 10.62'ye çıktı. 2015'te Kirchner dönemi sona erdi ve yeni başkan Mauricio Macri, Arjantin'in sorunlarını çözeceğini iddia etti; ancak, o daha çok aynıydı ve Kirchnerlerin ekonomik politikalarını uygulamaya devam etti. Son hükümetin kötü ekonomik politikaları bu nedenle devam etti ve bu, yeni hükümetin reformları uygulayamamasına neden oldu. Herkesin beklediği gibi, Macri'nin yönetimi altında sonuçlar daha da kötüydü, çünkü aynı Keynesyen politikaları uygulamış olmasına rağmen, Kirchner'lerin iktidara geldiği zamanın aksine ülke zaten dağılmıştı.
Mauricio Macri'nin son yılında, yüzde 53,55'lik bir enflasyon, yüzde 36,1'lik bir açık ve 323 milyar dolardan fazla (GSYİH'nın yüzde 88,8'i) bir borcumuz vardı. Şimdi Cristina Kirchner başkan yardımcısı olarak iktidara geri döndü ve açıkçası hiçbir şey değişmedi. Arjantin, daha yüksek vergiler, daha büyük borç ve daha yüksek enflasyonla finanse edilen daha büyük açıklarla aynı yolda ilerlemeye devam ederse, sonuç daha fazla yoksulluk, daha fazla işsizlik ve daha az refah olacaktır. Arjantin, devasa hükümet açıklarının neden olabileceği en uç örnektir ve bu durum, her vatandaşın neden devleti sorumlu tutması ve kamu harcamalarına dikkat etmesi gerektiğini göstermektedir. Eninde sonunda, halk hükümetin devasa faturasını enflasyon, vergiler ve yoksullukla ödüyor.
Yazar - Cipriano Lemmo
Çevirmen - xxx
Bu yazı mises.org sitesinin ''Three Ways Government Spending Is Ripping Us Off'' adlı yazının çevirisidir.
Image source: Getty
Commenti