“Kültürel Marksizm” terimi en yaygın olarak sağcılar tarafından feminizm, Black Lives Matter, Antifa ve dejeneratif kültürel etkiler olarak algıladıkları diğerleri gibi solcu toplumsal hareketleri eleştirmek için kullanılır. Öte yandan solcular, bu kavramla "delice bir komplo teorisi" olarak alay ediyorlar. Bu tartışmanın amaçları için, Jeffrey Tucker'ın bu makalesi gibi başka birçok makalede zaten yapılmış olan kültürel Marksizmin tarihsel ve ideolojik gelişimini ayrıntılı olarak ele almaya gerek kalmayacak. Kısa bir çalışma tanımı yeterli olacaktır.
Geleneksel olarak, Marks'ın kendisinin ortaya koyduğu şekliyle Marksizm, insanları ekonomik sınıflara ayırdı. Üretim araçlarına sahip olan zengin kapitalistler olan burjuvazi ve burjuvazi tarafından güya ezilen proletarya, işçi sınıfı kitleleri vardı. Marx, belirli bir noktada, işçi sınıfı hoşnutsuzluğunun, nefret edilen burjuvaziyi devirmek ve sosyalizmi kurmak için şiddetli bir devrime dönüşeceğini öngördü. Marksist teoriye göre herkes için “eşit haklar” diye bir şey olamayacağına dikkat edin. Bunun nedeni, kişinin sosyo-ekonomik sınıfının gerçeği diğer sınıflar tarafından algılandığı gibi görmesini engellediği, önerdiği bir “sınıf bilinci” kavramıydı. Başka bir deyişle, tüm gerçeklik, kişinin sosyo-ekonomik sınıfına göre öznel kabul edildi. Elbette, işleyen bir beyni olan herkes, bunun, Yalancı Paradoksu olarak bilinen performatif bir çelişkiyle (deyim yerindeyse) sonuçlandığını anlayacaktır, ancak bu tür çelişkiler solcularda olağandır. Bu fikrin en önemli anlamı, "ezilen" proletarya ile "imtiyazlı" burjuvazi arasında rasyonel bir diyalog olasılığının olmadığıdır, çünkü iki taraf da olaylara diğerinin perspektifinden bakamaz. Bu nedenle, kapitalizmi savunan herhangi biri, bunu rasyonel bir temelde değil, ayrıcalığı tarafından kör edilmiş bir kapitalist yardakçısı olduğu için yapıyor olabilir. Marx'a göre, rasyonel argümantasyonun imkansızlığı, burjuvazinin sosyalist bir düzende haklarından tamamen mahrum bırakılması gerektiği anlamına geliyordu, çünkü aksi takdirde burjuvazi sınıf çıkarları için savaşmaya devam edecek ve “ayrıcalıklarını” kapitalizmi eski haline getirmek için kullanacaktı. Bu nedenle, bir “proletarya diktatörlüğü” tarafından sosyalist bir düzen oluşturulmalıydı.
Yukarıda açıklanan geleneksel Marksist sınıf teorisi ile kültürel Marksizm arasındaki fark oldukça basittir. Kültürel Marksizm durumunda teorinin kendisi aynı kalır, basitçe farklı kategorilere uygulanır. Kültürel Marksistler, katı bir şekilde sosyo-ekonomik sınıfla uğraşmak yerine, ırk, cinsiyet, cinsel yönelim, din, engellilik durumu ve bir dizi başka kültürel kategoriye odaklanırlar. Bu tür bir düşünce, farklı demografik özelliklere sahip çeşitli ezilen sınıflar arasındaki bir ilişkiyi ve sözde beyaz, kapitalist, erkek, cisgender, heteroseksüel, muhafazakar, Hıristiyan ataerkilliği sınıfları devirmek için birlikte çalışma ihtiyacını vurgulayan yaygın bir kültürel Marksizm biçiminin ''kesişimselliğine'' yol açmıştır. Bu nedenle, kesişimsel kültürel Marksist, her bir kişiyi, ayrıcalık ve baskı arasında bir totem direğine yerleştirerek değerlendirir. Örneğin beyaz bir gey erkek, beyaz bir heteroseksüel erkekten daha fazla ezilir, ancak siyah bir gey erkekten daha ayrıcalıklıdır. Yine de, fazlasıyla ezilen siyah bir lezbiyen olabilir ve totem direğinin daha aşağısında siyah bir transseksüel lezbiyen olabilirdi ve daha da aşağılarda siyah, Müslüman, transseksüel, zihinsel engelli (veya dedikleri gibi, “nörodivergent”) morbid obez bir lezbiyen olurdu. Esasen, fikir şudur ki, kişi totem direğindeki konumunda ne kadar “ezilen” olursa, baskının sözde adaletsizliğini düzeltmek için toplumdan o kadar fazla saygı ve sempati görmesi gerekir. Örneğin, birçok kültürel Marksist, beyazların siyahlara kölelik ve Jim Crow yasaları için toplu tazminat biçimi olarak tazminat ödemesi gerektiğine inanıyor. Ayrıca sol, bir kişinin “ezilen” bir grubun parçası olması durumunda başka bir kişinin mal ve hizmetlerine erişim talep etme hakkına sahip olduğuna inanarak, pozitif ayrımcılık girişimlerini ve ayrımcılık karşıtı yasaları teşvik eder. Tabii ki, örneğin, bu “acıklı beyaz erkek” Trump destekçileri veya Trump'ın kendisi için geçerli değildir.
Kısacası, kültürel Marksizm, ekonomik sınıflardan ziyade kültürel terimlerle yeniden hazırlanmış geleneksel Marksist sınıf teorisidir. Bununla birlikte, kültürel Marksistlerin büyük çoğunluğu için sosyalist bir toplum yaratmak nihai hedefleri olarak varlığını sürdürüyor.
Akademik, Dini ve Siyasi Kurumların Sızması ve Yıkılması
Vladimir Lenin ve Lev Troçki gibi geleneksel Marksistlerin dünya çapında devrimin desteklenmesine inandıkları gibi, bugün kültürel Marksistler Martin Luther King Jr.'ın “herhangi bir yerdeki adaletsizlik her yerde adalet için bir tehdittir” sözlerini izliyorlar. Bu kelimelerin mantıksal anlamı şudur: “Adalet” – yani onun sol anlayışı – tüm dünya solun çok kültürlü, eşitlikçi vizyonuna göre yeniden yapılanmadan asla güvence altına alınmayacaktır. İlginç bir şekilde, bu duygu Irak, Afganistan, Libya ve Suriye gibi ülkelere sıklıkla “özgürlük ve demokrasiyi yaymaktan” bahseden yeni muhafazakarlar arasında da yaygın görünüyor. Bu nedenle neo-muhafazakarlar solcular olarak kategorize edilebilir.
Kültürel Marksistler, eski Sovyet devrimcilerinden veya günümüzün neoconlarından çok farklı taktikler kullanırlar. Doğrudan askeri güç yoluyla devrim yaratmak yerine, sosyal kurumlar üzerinde yavaş ve ince bir etki bırakırlar. Umut ise, nesiller boyu aşamalı yıkımdan sonra, bu kurumların Marksist radikal eşitlikçilik değerlerini ve çekirdek aile gibi “burjuva” sosyal normlara muhalefeti somutlaştırmasıdır. İtalyan komünist Antonio Gramsci, öğrencisi Rudi Dutschke tarafından “kurumlar arasında uzun yürüyüş” olarak adlandırılan kültürel etki yoluyla devrime ulaşmak hakkında uzun uzadıya yazdı. Gramsci ve Dutschke, sosyo-ekonomik statünün eski sınıf teorisine bağlı olan klasik Marksistler olsalar da, onlar da komünist bir toplumsal düzenin kurulmasında geleneksel kültürel adetleri yıkmanın değerini kabul ettiler. Çünkü Friedrich Engels'in iddia ettiği gibi, çekirdek aile, doğal olmayan hiyerarşiye dayanan kapitalist bir icattı ve Marx'ın iddia ettiği gibi, din, onların kapitalizme karşı devrimde ayaklanmalarını engelleyen “kitlelerin afyonu”ydu. Bu nedenle, Batı uygarlığının en merkezi iki kurumu olan çekirdek aile ve Hıristiyan kilisesinin, komünist bir toplumsal düzen meydana getirmek için devrilmesi gerekecekti.
Bu nedenle, ister üniversiteler, ister kiliseler veya siyasi örgütler olsun, ideolojik etkiye sahip her kurum Marksizm tarafından fethedilmek zorunda kalacaktı. Çünkü bu kurumlar Marksist idealleri yansıtana kadar “kapitalist baskı”nın araçları olarak hizmet etmeye devam edeceklerdi. Çağdaş kültürel Marksistler, ırkçılığı, cinsiyetçiliği, homofobiyi, transfobiyi, İslamofobiyi vb. cisimleştirmeye devam edeceklerine inanıyorlar. Dolayısıyla hem klasik Marksistler hem de kültürel Marksistler, “kurumlar arasında uzun yürüyüşün” Batı'da kendi sosyalist ütopyalarını kurmanın anahtarı olduğuna inanıyorlar.
Bugün üniversite kampüsünde gerçekleştirilen “uzun yürüyüşün” etkilerini görmek için çok uzağa bakmaya gerek yok. Campus Reform ve The College Fix'de yayınlanan makalelere kısa bir bakış, bunlara ve istatistiklere ek olarak, kültürel Marksistlerin akademide sol hakimiyeti uygulamadaki başarısına dair birçok kanıt sağlar. Üniversiteden mezun olmuş veya şu anda üniversitede olan herhangi bir okuyucu, kampüsteki öğrencilerin çoğunluğunun ezici bir çoğunlukla solcu eğilimlerini ilk elden muhtemelen doğrulayabilir. Bunun bir sorun olduğunu anlamak için sağcı olmaya gerek yok. Jonathan Haidt ve Conor Friedersdorf gibi sol eğilimli ılımlılar, birçok kez, kampüslerde meydana gelen ve özellikle Marksistlerin “baskıcılarla” rasyonel diyaloga yönelik küçümsemesini yansıtan “Amerikan zihninin şımartılmasını” kınadılar. Gerçekten de, üniversite kampüsü kültürel Marksist yıkım için Ek A haline geldi. Çokkültürlülük, radikal feminizm, sürekli genişleyen bir cinsiyet ve cinsel yönelim listesi, kampüs binalarını yeniden adlandırmak için sonsuz kampanyalar, “sosyal adalet” ve “önyargı müdahale ekipleri”, Marksist “baskı/ayrıcalık” anlatısı siyasi söyleme hakimdir. Şu anda, akademide Jordan Peterson gibi sadece birkaç cesur ruh, “ilerici” ortodoksiye meydan okumak için yerinde kaldı.
Kültürel Marksistler için önemli bir hedef olan bir diğer kurum da Hıristiyan kilisesidir. Bugün evanjelik çevredeki “ırksal uzlaşma” talepleri, birçok Hıristiyanın Marksist “Black Lives Matter” hareketini eleştirmeden desteklemesine yol açtı. Aslında, bir bütün olarak “sosyal adalet”, kısmen Sojourners, Patheos, Relevant Magazine ve Reformed African American Network (RAAN) gibi ilerici Hıristiyan sitelerin etkisiyle, kilise arasında epeyce zemin kazandı. Feminizmden LGBTQIABCDEFGHIJK savunuculuğuna, Black Lives Matter tarzı yarış tuzağına ve gerçek Marksist ekonomi politikalarına kadar bu sitelerde savunulan kültürel Marksist nedenlerinin çoğunu bulacaksınız. Oldukça sol eğilimli siyasi (ve bazı durumlarda teolojik) görüşleri ile ilericileri büyüleyen ve gelenekçileri yabancılaştıran Papa Francis'in etkisi ve iktidara yükselişi, kültürel Marksizmin Hıristiyan kilisesinde yolunu açmasının bir başka örneğidir. Papa'nın “ezilenler”e yönelik endişesi, onu büyük ölçekli servetin yeniden dağıtımı, küresel bir merkez bankası, Avrupa'ya sınırsız göç ve hatta komünizm gibi politikalara desteğini dile getirmeye yöneltti. Kendisi de geleneksel bir Katolik olan Tom Woods, yakın zamanda, "Politik Papa"nın yazarı George Neumayr ile aşırı sol görüşleri, Marksist bağlantıları, Vatikan muhaliflerine karşı düşmanlığı ve Francis'in papalığının diğer rahatsız edici özelliklerini tartışan bir podcast kaydetti. Neyse ki, Marksizm hastalığı, akademinin sahip olduğu ölçüde kiliseyi ele geçirmedi. Akademik dünyada Jordan Peterson gibi, son birkaç on yılda kültürel Marksizme karşı direnmeye ve onu geri püskürtmeye devam eden birçok büyük Hıristiyan entelektüel var ve birçok büyük kitap (bu ve bu gibi) yayınlandı. Marksist Hıristiyan solun ilerleyişi püskürtülecekse, geleneksel Hıristiyanlar uyanık kalmalıdır.
Son olarak, siyasi partiler, düşünce kuruluşları ve diğer siyasi örgütlerdeki kültürel Marksist etki ele alınmalıdır. Aşırı solun amansız aktivizmi ve onların bu örgütlere sızması yoluyla, Overton'un kamusal söylem penceresi yavaş yavaş sola kaydı. Bu, sol ortodoksluğun muhaliflerini bilerek veya bilmeyerek “sağcı aşırıcı kaçıklar” olarak dışlayan söz konusu örgütlerdeki “makul ılımlıların” yardımıyla yapılır. Cumhuriyetçi Parti'den John Kasich, Lindsey Graham ve John McCain gibi neoconları içeren bu "makul ılımlılar", genel hükümet felsefelerinde temelde solla aynı fikirdeler, ancak kendilerini yalnızca isim olarak yüzeysel olarak ayırmaya çalışıyorlar. Irving Kristol, "yeni-muhafazakarlığın vaftiz babası" olarak "Yeni Anlaşma'yı ilke olarak kabul ettiklerini" itiraf etti. Bu "ılımlı" neoconların yükselişiyle birlikte, Eski Sağ -savaş-refah devletine karşı tek gerçek muhalefet- nüfuzu yavaş yavaş azaldı. Bugün, Robert Taft ve Barry Goldwater gibi Eski Sağ savunucularının müdahale karşıtı görüşlerini benimseyen herkes aşırılık yanlıları, izolasyoncular, ırkçılar vb. olarak damgalanıyor(Hem ilerici hem de yeni muhafazakar soldan.) Bu “ılımlı” politikacıların kendileri kültürel Marksistler mi? Belki de değiller. Bununla birlikte, Eski Sağ'ın (1964 Sivil Haklar Yasası'na muhalefet gibi) politik olarak yanlış görüşlerini benimsemeyi ve hatta tartışmayı reddetmelerinin, temelde kültürel Marksistler tarafından hesaba çekilme korkusundan kaynaklandığı inkar edilemez. Aslında, Rand Paul'un kendisi, onu özel mülkiyet haklarını savunduğu için ırkçı olmakla suçlayanların aleni eleştirilerini kabarttıktan sonra Medeni Haklar Yasası'na yönelik eleştirilerini iptal etme kararı aldı. Kültürel Marksistlerin kendileri sayıca fazla olmayabilir, ancak özellikle sempatik (ana akım) bir medya aygıtının yardımıyla kamuoyu üzerinde muazzam miktarda etki uyguluyorlar.
Buradaki okuyucuların birçoğunun muhtemelen farkında olduğu gibi, liberteryenizmin kendisi sağ kanat paleoliberterler (örneğin Mises Enstitüsü, Lew Rockwell Sütunu, Mülkiyet ve Özgürlük Derneği ve Radikal Kapitalist) ile sol eğilimli veya “ılımlı” liberteryenler (örneğin Cato Institute, Reason Magazine, Libertarianism.org, Centre For A Stateless Society, Bleeding Heart Liberterians ve Liberter Parti'nin kendisi) arasında bölünmeler yaşandı. Murray Rothbard'ın liberteryenizmi felsefe ve ilkelere odaklı tutma çabalarına karşı Koch tarafından finanse edilen “Çevre Yolu liberter” düşünce kuruluşu kompleksinin yükselişini araştıran bu bölünmenin kökenlerine dair daha ayrıntılı bir tarih burada bulunabilir. Birçok liberteryen'in mesajlarını yumuşatmaya yönelik çabaları, gerçek liberteryenizmin büyümesiyle değil, daha çok Mises veya Rothbard'ın tek bir eserini okumamış ve liberteryenizmi “mali olarak muhafazakar ve sosyal olarak liberal” olarak tasavvur eden birçok sahte liberteryenin yaratılmasıyla sonuçlanmıştır. Bu nedenle, ayrımcılık karşıtı (zorunlu entegrasyon) yasalar, evrensel temel gelir, karbon vergileri gibi solcu eşitlikçi girişimleri destekleyen ve Bernie Sanders'ın söylediklerine %73 katılan Gary Johnson gibi liberterlerin yükselişi ön planda oluyor. Bunların çoğu, muhtemelen gerçek bir liberteryen adaya çok daha açık olacak olan “Never Trump” muhafazakarlarından ziyade hoşnutsuz Sanders destekçilerini çekmeye yönelik başarısız bir girişimin parçasıydı. Ayrımcılık karşıtı yasalara açıkça anti-liberter desteğe rağmen Johnson'ın aday gösterilmesi (tartışmalarda Austin Petersen tarafından parlak bir şekilde ortaya çıktı), Liberteryen Parti'nin eşitlikçi yasaları yatıştırmak için ilkelerini ne ölçüde esnetmeye istekli olduğunu gösteriyor. Kısacası, kültürel (ve ekonomik) Marksistlerin taleplerini yatıştırmak için liberteryenizmin “ılımlılığı” liberteryenizmi değil, yalnızca solculuğun davasını ilerletmeye hizmet etmiştir.
O'Sullivan Yasası ve Sağcı Liberterizm Örneği
Akademik, dini ve politik arenalarda kültürel Marksist sızmanın başarısını gözlemledikten sonra, sadece bir sonuç aşikar görünüyor: O'Sullivan Yasası, genellikle sağcı bir komplo teorisi olarak reddediliyor, bu çoğu zaman doğrudur. Yasa, açıkça sağcı olmayan herhangi bir kurumun zamanla solcu olacağını belirtiyor. Bu özellikle özgürlükçü oluşumdaki "paleo" bölünmesinde belirgindir - Koch tarafından finanse edilen kuruluşlar bir süredir özgürlükçü mesajdan sola dönerken, Mises Enstitüsü ve LRC gibi daha sağcı Rothbardian'a bağlı gruplar ilkeli özgürlükçülükten hiçbir şekilde taviz vermiyorlar. Neden? Kesin olarak söylemek zor, ancak aşağıdaki sekiz adımlı döngü şeklinde kabaca cevaplanabilir (örnek olarak kiliseye uygulanır):
Solcu fikirler, birkaç vokal üye aracılığıyla büyük bir muhafazakar mezhebine sokulur.
Duygusal manipülasyon ve suçluluk duygusunun yoğun kullanımı sayesinde, giderek daha fazla üye yer alır ve sonunda tüm cemaatler solcu olur. Kilise disiplini uygulanmaz.
Muhafazakar liderlik, ancak solcular liderlik pozisyonlarını devralmaya başladıktan sonra hareket eder.
Muhafazakarlar kayıplarını azaltmaya ve mezhebi daha küçük, daha muhafazakar bir mezhebine bırakmaya karar verdikçe, ilk direniş yerini geri çekilmeye bırakır.
Bu mezhep büyür ve sonunda büyük bir mezhep haline gelir.
Bu arada, Hıristiyanlıkla ilgilenen yeterli sayıda solcu veya muhafazakar göçten sonra onu canlı tutacak kadar Hıristiyan olmadığı için, başarıyla altüst edilen mezhep, üye kaybeder.
Birkaç on yıl içinde, yeni filizlenen muhafazakar mezhep, solcu yıkımın yeni hedefi haline gelir.
Döngü tekrarlanır.
Bu döngü, SBC ve PCA gibi tarihsel olarak muhafazakar mezheplerin neden şimdi yeni kültürel savaş alanları olduğuna dair iyi bir açıklama sağlar, çünkü ana hat mezheplerinin neredeyse tamamı kültürel Marksizme yenik düştü. Ama neden tersi hiç olmuyor? Neden sol örgütlerin içine sağcılar nadiren sızıyor? Bu bir zihniyet farkıdır. Daha önce de belirtildiği gibi, solcu tutum, MLK Jr.'ın “herhangi bir yerdeki adaletsizlik her yerde adalet için bir tehdittir” şeklindeki sözlerinde vücut buluyor. Sağcılar genellikle bu zihniyeti sergilemezler, bu nedenle siyasi çabaları, toplumu bir bütün olarak kendi imajlarına dönüştürmekten çok, kendi yaşam tarzlarını devletçi toplum mühendisliğinden korumaya odaklanır. Taft-Goldwater Cumhuriyetçileri gibi geleneksel muhafazakarlar, kişinin “ahlakı yasalaştıramayacağını” doğru bir şekilde kabul ederek, çok daha fazla “yaşa ve yaşat” tutumuna sahipti. Öte yandan sol, sadece “yaşa ve yaşatmakla” yetinmiyor çünkü bunu yapmak dünyanın bazı bölgelerinde “adaletsizliğe” izin vermek ve “her yerde adalete tehdit” yaratmak olacaktır.
Öyleyse, çözüm nedir? Liberteryenler olarak solun aynı yıkıcı zihniyetini benimsemeli ve sol kurumlara sızmaya başlamalı mıyız? Belki mümkün olabilir. Ancak kamuoyu zaten liberteryen ve sağ kanat fikirlere bu kadar güçlü bir şekilde karşıyken, böyle bir çabanın başarılı olması pek olası değildir. Entelektüel olarak anlamsız oldukları kadar ilerici fikirler, onlara karşı doğal olarak daha güçlü bir duygusal çekiciliğe sahiptir. Başka bir deyişle, Overton penceresini sağa itmek, sola itmekten çok daha zor görünüyor.
Ya liberteryenler O'Sullivan'ın Yasasını tersine çevirmeye çalışmak yerine onun uyarısına kulak verseler ve açıkça sağcı olsalardı? Bunun için de bir tehlike var, yani özgürlükçü özel mülkiyet hakları ve saldırmazlık mesajının “kalınlaşması” riski. Bununla birlikte, sağcı davaların değerini, onları liberteryenizmin tanımıyla aynı kefeye koymadan öne süren bir “sağ-kanat liberteryenizmi” yaratmak kesinlikle mümkündür. Böyle ilkeli bir sağ-kanat liberteryenizmin bir örneği, 1990'larda Murray Rothbard ve Lew Rockwell tarafından desteklenen paleoliberterlik olabilir. Rockwell, 1990'da Liberty Magazine'deki “Paleolibertercilik Örneği” başlıklı makalesinde paleoliberterizmin on ilkesini özetlemektedir:
"Kısacası, kökleri Eski Sağ'da derin olan paleoliberterizm şunu görür:
Tarih boyunca kötülüğün kurumsal kaynağı olarak Leviathan Devleti.
Ahlaki ve pratik bir zorunluluk olarak engellenmemiş serbest piyasa.
Özgür bir toplum için ekonomik ve ahlaki bir gereklilik olarak özel mülkiyet.
Garnizon Devleti, özgürlük ve sosyal refah için önde gelen bir tehdittir.
Refah Devleti, üreticileri ve nihayetinde “müşterilerini” bile mağdur eden organize hırsızlıktır.
Adil bir toplum için gerekli olan mülkiyet haklarına dayalı sivil özgürlükler.
Özel mülkiyet ve sosyal otoritenin ahlaki olarak kınanması ve yıkıcı olması olarak eşitlikçi etik.
Ailede, kilisede, toplulukta ve diğer aracı kurumlarda somutlaşan sosyal otorite, bireyin Devletten korunmasına yardımcı olarak, özgür ve erdemli bir toplum için gereklidir.
Batı kültürü, korunmaya ve savunmaya fazlasıyla layıktır.
Ahlakın nesnel standartları, özellikle Yahudi-Hıristiyan geleneğinde olduğu gibi, esastır.”
Rockwell şöyle devam ediyor:
Liberteryenler, ilk altı noktayı kabul etmelidir, ancak çoğu eylemci son dördü yüzünden öfkelenir. Yine de içlerinde özgürlükçü olmayan hiçbir şey yoktur. Bir eleştirmen, liberteryenizmin bu konular hakkında söyleyecek hiçbir şeyi olmayan politik bir doktrin olduğuna işaret edebilir. Bir anlamda, eleştirmen haklı olurdu. Liberter ilmihal uzmanının tek bir soruya tek bir yanıtı bilmesi gerekir: İnsanın en yüksek siyasi amacı nedir? Cevap: özgürlük. Ancak kültürel bir boşlukta hiçbir siyaset felsefesi yoktur ve çoğu insan için siyasi kimlik daha geniş bir kültürel görüşten yalnızca bir soyutlamadır. İkisi yalnızca teorik düzeyde ayrıdır; pratikte, ayrılmaz bir şekilde bağlantılıdırlar. Bu nedenle, liberteryenizmin kültürel bir tonu olması anlaşılabilir ve arzu edilir bir durumdur, ancak din karşıtı, modernist, ahlaki açıdan göreceli ve eşitlikçi olması değil. Bu ton, Amerikalıların büyük çoğunluğunu haklı olarak itti ve liberteryenizmin bu kadar küçük bir hareket olarak kalmasına yardımcı oldu.
Bugün Amerikalıların çoğunluğunun 1990'larda olduğu gibi solcu kültürel nedenlere karşı olması pek olası olmasa da, daha önce tartıştığım gibi, liberteryenizmin doğal olarak sağla soldan daha uyumlu olduğu gerçeği devam ediyor. Bu nedenle, sağcı kültürel nedenler liberteryen özel mülkiyet hakları ve saldırmazlık ilkeleriyle çelişmediği sürece, liberteryenlerin, liberteryenizmi benimseme olasılığı en yüksek olan demografiyi daha iyi benimsemek için onlara karşı en azından sempatik bir duruş benimsemeleri ihtiyatlı olacaktır. Pek çok, özellikle genç insanı özgürlük fikirleriyle tanıştıran 2008 ve 2012'deki Ron Paul hareketini düşünün. Ron, eğlence amaçlı uyuşturucular, eşcinsel evlilik ve açık sınırlar (Brink Lindsey ve Nicholas Sarwark'ın öfkesine) gibi evcil solcu nedenlere odaklanmak yerine, Cumhuriyetçi seçmen tabanına hitap etmeye ve muhafazakar Hıristiyanları özgürlük ve barış için savunmaya odaklandı. Bu, kampanyalarında uyuşturucu savaşına karşı muhalefetini ve evliliğin özelleştirilmesine desteği birçok kez dile getirdiği için, elbette özgürlükçü ilkeleri terk ettiği anlamına gelmiyor, ancak bu meseleleri temelinde sola yalpalamaya çalışmadı. Bu, Johnson/Weld'in Sanders'ı destekleyen sosyalistleri liberterliğe dönüştürme umuduyla sola oynama stratejisiyle çelişiyor ve bu strateji uçsuz bucaksız bir başarısızlıkla sonuçlandı. Her iki kampanya da nihai olarak başarısız olsa da (en azından hiçbir aday Başkan seçilmediği sürece), hangisi özgürlükçü hareketi daha fazla büyüttü? Ron Paul'un Hıristiyan-muhafazakar-liberterlik markası mı, yoksa Gary Johnson'ın yarı Cumhuriyetçi, yarı Demokrat liberteryenizmi mi?
Liberteryenlerin, merkezci duruşa ve sola yaltaklanmanın beyhude (ve verimsiz) stratejisine son vermelerinin zamanı geldi. Liberteryenler, sağcı olmanın ince özgürlükçü ilkelerle çelişmesi gerekmediğini ve gerçek hakla hizalanmanın Devleti etkili bir şekilde engellemenin ve özgürlükçü bir sosyal düzen oluşturmanın tek yolu olduğunu anlamalıdır.
Yazar - Anonim Kaynak - (------)
